’daha karanlık ne var’ dedi
’ayrılık’ dedim
’daha da karanlık’ dedi
ölüm gibi...

kelimelere ruh sığdırmış bir cesetken ellerim
yazamadım affet böylesine gerekli olan serzenişlerimi
içimde ölen bir umut gibi karanlık ve
ayrılıktan öte ölüm gibi sesimizi
yazamadım
affet

sustuğum her an için bir harf bağışladım sana
senden sonrasına, öncesine
varlığına ve yokluğuna
yine de ağlamadım, tek damlaya kıyam ettim
durdum öylece sakin bir kuytuda
durdum sanki, hiç dibi gözükmeyen bir kuyuda
sonra dedim ki, kıyamettin
koptun tam kirpiklerimin hizasında
düştüm bir boşluğa
bizim olmadığımız
yalnızca benim olduğum bir boşluğa

şiirler pişman olmaz yazıldıklarına
ve şairler de pişman değildir hiç
yazdıklarına ya da yazacaklarına
çünkü pişmanlık ölümden daha karanlıktır
hele ayrılıktan...
çünkü pişman olursan eğer
düşman da olursun aynı zamanda
yazdıklarına ve yazacaklarına
pişman değilim ben
düşman da...

yakın zamandan gelen bir sis topluluğu bu
fotoğraflardan ve yaşanmışlıklardan kalan
ellerimde biriken yazma hissine dair
yazıyorum yine bitmeyecekmiş gibi
yazıyorum, bitecekmiş gibi
sonu yokmuş gibi ama çoktan sonlanmış gibi
yazıyorum
tüm yazdıklarım gibi

ve tüm yazlarım gibi
bitecek bu yaz da
yeni bir yaza yeni bir yazıda
yeniden alışmaya alışacağım ben
yeniden yazmaya alışacağım
sevmeye
özlemeye
şiirlere adayacağım ruhumu
ölmeden, öldürmeden, gitmeden
çünkü gitmem ben

’daha şiir ne var’ dedi
’bilmediklerim’ dedim
’daha da şiir’ dedi
tüm bildiklerim tükendi...


Büşra Topbaşlı