/Seni söyleyen k/ağıtlarımı sen gidince yaktım
Önce avuçlarım üşüdü,sonra adın/



I. gün

Veda gölgeleri s/indi gözlerime,geceye vurdu sensizliğim
Ne zaman gerçek sandım saklambaç hikayelerini
Ne zaman ‘sana kadar sayıp’ sensizliğe açtım gözlerimi
..
.

II. gün

Gözlerimde tozlanan bir çerçeve,duruşun bakışlarımı acıtıyor
Her resmin ardında resmi pozlar,ceplerinde saklı gidiş biletleri
Ve yollar ve yolcular
İki kişinin bakışma mesafesinde yeğmur havası var

Bakışlarından yüzümü çaldığım
Gözyaşımda yaşlandırdığım yâr
Kefeninde kalem gezdiriyor ah’lar

III. gün

Sabahlarımda hiç aydın olmadı gün;’yüreğimin ölüm gözlüsü’
Sen yine de avuç içlerime yaslayıver saç tellerini
Kırık günleri ele geçmişten;yüreğine sal gözlerimi

IV. gün

Anonim acıların mahrem yeridir yürek dediğin
Sen bilmezsin
Çünkü; sûretini yüreğinle hatmettiğin birini hiç kaybetmedin

V. gün

Aşkın sınanma evresini malup tamamlayınca kaçtın
Ne kaldı senden geriye
İç kanamalı bakışların,yokluğunda ölüm kokan hayalin
Geçmiş zaman ekleriyle süslediğin oyuncağın;yüreğim

VI. gün

Ismarlama hecelerin kulak misafiri olmadım hiç
Büyük sözlerin utangaç yeminlerinde unuttum yüzümü
Ömrümden ölümün geçti sonra
Ve ölümünden ömrüm
..
Ne yapsamda eylemlerinden fazlası olamadım sevgili
Hiçbir acı gidişinden buruk değil ki

VII. gün

Şimdi (s)essiz melodilerimiz, no(k)tasız paragraflarımız
Ve biz; ana fikrin t/uzağındayız
.
.
Bak!
Bileklerimde yapayalnız kaldı zaman kurnazları
Sen geçtin,ben geçtim,biz geçemedik aşkı