hep böyle hatırlanmaz mıydı
kanadı kırılmış kuşların iniltisi
suskunluğun hezeyanında
ve susuzluğun girdabına çakılan
hiçbir acıya
hiçbir şekilde gidilmeyecek olmak
olamamak ya da

baharın ortasında bir ovayı düşlemek
yalın ayakla ,toprağın üzerinde
ismi nereden hatırlanırsa hatırlansın
hep aynı acıyı çağrıştıran
çığırtkan güzelliğiyle
kadınımın ,
ve bütün kadınların gözlerinde
intihar kokulu bir mendil
elimle tuttuğum ince bir uçurum gibi


şimdi hissediyor,ve deliriyor içimdeki su
tenimden akan edebi portrelerinde manzaraların
tabut tahtasından gelen bir sesin
ürpertili şaşkınlığında söylenecek bir kaç iyi sözü
tamamlanmış hayatların
tanımlanamayan bir ön sözü

yeni bir çiçeğin açılmasına muhtaç ağaçlarda
umut edilen iklim sevinci
ve derinlerden kendini çürüten bir çay kokusu
siniyor avuçlarıma

bize hep böyle hatırlanmaz mıydı zaten
yarası kabuklanmayan bir insanın direnişi
vurgunum,
ve vurgunluğun kıyısında
hiçbir sevgiliye
hiçbir şekilde gidilmeyecek olmak
olamamak ya da ...


İBRAHİM YALÇIN 17.03.2014 VAN