İltihaplanmış bir gecenin şakağından düşerken
Tut ellerimi.
L ü t f e n!
Kaybolmak istiyorum serçe parmağının boşluğunda.





Biraz sev(sen) beni.
A z ı c ı k.
İnan sana varılmayacak yolların
Yürünmeyecek kaldırımların kırardım ayaklarını.
Sev(sen) ama…





Annesiz rahmimin huzura kalk(ma)dığından beri
Ellerimin vuruş sesinden toplarım yitirmişliğimi.
Bir k/adın kalır ötelerime
Ve sen çokluğumda tufan olursun.
B i l m e d e n.
Gözlerinde elaya çalan gerçekler
Göğüs aralarıma yalan diye bırakılan
Ağlamaklı binlerce harf olursun.
Hece hece…





Yokluğunu hayal etmeyen beynim
Bedeninin iz düşümünde kayboldum.
En aciz yokluğum olurken kırdım siluetimi.
Ki;
Saçlarımın en siyaha çalan yanlarından sallanan
Binlerce beyaz telin arasında kendimi
katletmeye çalışan bir sabi’nin sevaplarına
yüz sürer faili meçhul suretim.
Tek vuruşluk kör bir kurşun gibi
Alnıma defalarca dayayıp
Yaşamak için seni ölümsüzleşmek!
Yakamın kırılmış belinde sıkıştırdım seni.
Yaşımın alabildiğince otuz
Ve gözlerimin baka bildiğince renk oldun.
İntiharlı ölünün kılınmayacak namazı gibi
Ecelin son nefesinde sıkışan can oldun
Aza değmeyecek nefsimle!





Ve vakti gelmişse ayrılığın
Acıtmayı iyi bili(yo)r insan. *
Aslında acımamalı ’ gitme ’ derken!
Şimdi hesapsızca kurulan bir düzenin
Hesaplıca gidenileninden getirmeyin bana
Zehir zıkkım olsun sevmelere!





Silinmiş yolların kıymıkları batarken
yüreğime
ellerime
Ayak çizgilerimde nasır olursun
Sen bana ‘’ git ‘’ derken kendi nasırıma
Görmeden basan ben olurken…





Boğazıma düğümlediğim mavi şalın ipi çekilmedi daha.
Bir adım atsam bir adın kalmayacak gerimde.
Ve bilirim çeksem saçlarımı
Tutunacak bir gökyüzü bulamam.





Kırılmış bir rüzgâr ayaklarımı yerden keserken
Söylemeliydim sana
Ve sen dinlemeliydin beni.
Gidersen şimşeğin maviliği yıkar beni
Odamın paslı camlarında kaybolur adın
Her yanım ölüm kokmaya başlar
Mezarlar ceset kabul etmezken
Ruhumun dikiş tutmayan yanından başla
Dudaklarınla dokunmaya…
H a d i!