yokluğunu hisstmek;
durup dururken bağrına bi acı saplanması gibi bişeydi...
anlam veremediğin duygular,
cevabı olmayan sorular,
ve sebebi bilinmeyen hastalıklar gibi bİrşeydin işte sen...
öylesi tarifsiz ve öylesi acı...


şimdi bi köşe bekçisi oldum
ne gündüz dinliyorum ne gece;
hasretinin bedelini,sokağındaki efkarımla ödüyorum...


elimi tutan adına "hayat" dediğim ellerin geliyor aklıma,
yutkunup yokluğundan içiyorum yudum yudum sonra...
kahrın öldürecek gibi bakıyor gözlerime,
içtikçe hasretini sarhoş oluyorum,
saatler günler geçiyor sokağında;
bi sen geçmiyorsun...
sanki ölüp ölüp yeniden diriliyorum...

zaman geçmiyor
durdu işte;
sen kolunda "yar" dediğinle sokağından geçiyorsun...
ben "yara" dediğimle canımdan geçiyorum...
sen üşümesin diye yağmurlu havada onu sarıyorsun;
ben bu yangını söndürmek için topraklar giydirin üzerime diyorum...

farklıydık işte...
aynı şehirde;sen yandın ben dondum...
we şimdi;beni ateşlere attın...
YAR DEDİĞİNİN ELLERİYLE ELLERİNİ ISITTIN...


arşa ulaştı feryat seslerim şimdi;bi sen duymadın...
ömrüm boyunca sensizliği yazmaktan bıkmayacağım...
dilerim bigün öyle bi gelki...
tüm gidişlerin;eyvah desin
ve düşlerine tek cevabım olsun...
ARTIK ÇOK ŞEY İÇİN ÇOK GEÇ...
SEN İLK BAHARDIN
SENSİZLİK SON BAHARIM OLDU...

^cENNET kUŞU^