ve bi aşkın en kuytu sözleriyle geldim gözlerini şiir etmeye...

sessizce ve duyguların kıyıya vurduğu bi hisle yazmak istedim seni...
içimdeki su alan batık bi tekneyi göz ardı edip,
şiirlerimde dalgalarını izleyesim geldi gözyaşı eşliğinde...
fırtına sırasında;
yüreğime hızla çarpan dalgalarının içimi acıttışına satırları ilaç bildim bugün...

yoksun...şimdilerde düşünüyorum
sen;alnıma yazılan kara kader miydin;
yoksa ak yazımı karaya çeviren keder mi...
bu bana kaderimin mi bi oynuydu,
yoksa oyunlarından arda kalan kederlermi?

sen benim yaralı yanım,
sen hiç bitmeyecek efkarım...
we ben bu efkarı bir ömür hiç üşenmem yazarım...
adına yorulan şiirlerii oku istemedim hiç...
istedimki seni satırlardan bile kıskandığım andaki;
kelimelerle kavgaya tutuluşumu gör...
istedimki,seni hıçkıra hıçkıra şiir edişimi gör...
ama yoktun...yoksun...
ne bitmez bi efkarmışın meğer gönlüme...
hergün binlerce kelime dilimle dans ederken;
savur savur bitiremedim yinede bu yangının külünü...
anlat anlat olmuyor...

şimdi...bi vedaya sığdırğın sevdanın arda kalan kırıntılarıyım işte...
dik durmaya çalışan,ama kendi içinde yıkık bi sewdayım...
hoşçakal değmeyenim...
^cENNET kUŞU^