yalnızlık cephesinde son durum:bir yalnızlık daha düştü..!






aklımı karla karışık sevdanla yıkadığım zaman
düşlediğim senin uykulu temmuz halindi
yoldan geçen çingenenin kemanı kutusunda duruyor
ben yüreğimin kulaklarıyla notaları yüzünden dinliyordum
çok değil az ötede ansızın sızmış bir aşkın gölgesi yatıyordu
kent usul usul pişmanlıklarını örtmüş üzerine
milyar yıllık yıldızların ışıklarını düşürüyordu denize

aklımı karla karışık sevdanla yıkadığım zaman
yalnızlığımı keşfederek tek başına seni sevmeyi öğrendim
öylesine zorluyordum hayatı öylesine inatla yıkılıyordum olmayışına
demirlerini alamayan gemileri iterek acıyordum sensiz
ki trenler yoktu o zaman bu kentin olmayışınla sınırlı toprağında
ve hala yok trenler hala yok uçak bir kaç otobüs dolusu yıkıntı
kendini kaybetmiş alkolik ruhlar bataklığı var geçmişten kalan

aklımı karla karışık sevdanla yıkadığım zaman
caddelere süpürülmüş çocuklar dolardı bağımsız gecelerde
ellerindeki poşete doldurup unutmak fiilini
bir sağa bir sola anne düşürüp baba toplarlardı
paltoma gizlenerek adımladığım kaldırımların bir köşesinde sızardı hayalleri
gece üşürdü kimsesizlikten
çocuklar üşürdü sevgisizlikten
ben üşürdüm sensizlikten
ve camların oyunbaz buğularının buz yalnızlığında toplanır
bir suskunluğun etrafında hep beraber üşürdük

aklımı karla karışık sevdanla yıkadığım zaman
yüreğim dolusu özlemler biriktirmeye başladım
biri ölse ötekini doğuruyordu olmayışın
kerpiç ruhumun çatlaklarını doldurmaya başladım özlemlerinle
her çatlayan yerine yeni birini dolduruyordum
sonra vazgeçtim özlemlerini toplamaktan
bıraktım ruhumun çatlaklarını doldurmayı
sensizlik öyle yıkıp geçti ki benliğimin duvarlarını
ne özlem kaldı ne ruh nede ben geriye
bıraktım bütün yaşanmışlığı yaşanacakları
ve umudun mavisine sularla yürüdüm gece eflatunu şiirlerle
kazıdıkça kazıdım seni sayfalara betonlara ağaçlara kuşlara
sevdikçe seni daha çok kanadı kalem ben yazdım
büyüdükçe sensizlik ben daha çok yandım daha çok sen ağladım
karıştı ömrümün nefesi nefesine
iklimler geçiyor
ben hangi mevsimin hangi güncesinde olduğumu bilmiyordum


ve
aşk özlemle öldürdü beni
senle diriltti
senle öldürdü
özlemle diriltti
aklımı karla karışık sevdanla yıkadığım zaman
senle uyumaya senle uyanmaya başladı hayat

sevmek her kadınla sevmek değilmiş adam olana
sevmek tek kadında sevmekmiş adam kalana