Ölümün sessiz çığlıkları,
Hiç acımadan sardı bedenini.
Sesini duyuramadın bize son kez,
Ellerini tutamadım, sarıladım doyasıya.
Meleğim, kanatlarını çıkar sırtından,
Allah, seni yanına alıyor..
Lütfen, bizi affet.
Kurtaramadık seni, soğuk hastane odalarından..
Hayallerin vardı biliyorum.
Yüreğinin en derinlerine gömdüğün hayallerin!
Onlarıda gözü yaşlı bıraktın arkandan.
Sensizliğin ardından daha dolmadı koca bir gün.
Zaman,
Bir türlü geçmedi meleğim..
Geride bıraktığın şu yirmi üç yılı,
Ayın, yirmi üçüncü gününde,
Allah’a teslim ettin..
Yüzünün gülüşüyle tezatlık oluşturan gözlerin vardı..
Kömür karası gözlerin, gece gibi saçların..
Ne de güzeldiler..
Toprak, örttü güzeliğini.
Gelin olmalıydın, tenine yakışan beyaz şey,
Gelinlik olmalıydı meleğim..
Kefen değil!
Ölümün lanet rüzgarlarıyla savruldun,
Hep direnmeyi ve güçlü olmayı bildin sen ama,
Bir yapraktın ve şimdi, dalından koptun meleğim..
Hiç bir topun peşinden koşmadın,
Hiç bir evcilikte rol almadın..
Çocukluk nedir bilemeden,
Kefene sarıldın..
Çağla..
Nasıl ağır bir yük, omuzlarında ki senin?
İsminin tam tersine,
Ölecek kadar nasıl büyüdün sen meleğim?
Ne kadar parçalandık, bir bilsen..
Sahi, bilsen, yinede gitmek ister miydin?
Canımıniçi, rahat mısın orda?
Çektiğin çilelerden kurtuldun mu artık?
...
Yalnızlığın, aslında en büyük düşmanındı senin
Ve sen, onunla dost olmayı başarabildin..
Bizleri, giderek, birbirimize kenetledin meleğim..
Şimdi daha güçlüyüz, daha farkındayız her şeyin.
Delik deşik olan vücudun, bize çok şey öğretti meleğim..
Sana herkes adına, belkide en çok annen adına,
Teşekkür ederim..
Geçirdiğin şu yirmi üç yıl,
Yirmi üç öğüt olarak döndü bize,
Sela’n hala kulaklarımda,
Allah’ım seni cennetine kabul etsin..

-ElifAğaç