Koca dağlar devrilmez böylesine bir çığla
Sen çile rüzgarını nimet deyip yutansın
Ağlamaktan utanma ağla yüreğim ağla
Gözlerinin yaşını silmeyenler utansın

Dünya kadar umudu omuzuna yükledin
Bugün yarın diyerek yılı yıla ekledin
Sen ki dipsiz kuyuda Yusuf gibi bekledin
Gelip gönül kapını çalmayanlar utansın

Mecnun gibi aklını Leyla ile bozdun da
Ferhat olup dağları kazma kürek kazdın da
Sen sevdanın uğruna onca roman yazdın da
Sana bir selam bile salmayanlar utansın

Kaç vefasız yolcuya han oldun hancı oldun
Onlara hep mutluluk kendine sancı oldun
Unutuldun zamanla falan filancı oldun
Kadrini kıymetini bilmeyenler utansın

Bir fırtına anında sığınılan mevaydın
Her çöle yağan yağmur türlü derde devaydın
Elbette sevilmeye Kerem kadar revaydın
Senin uğruna Aslı olmayanlar utansın

Ta ezelden ebede çekmediğin cefa yok
Hakikat bu yüreğim sana aşkta sefa yok
Kabahat sen de değil bu dünya da vefa yok
İnsanlıktan payını almayanlar utansın


Mutlu Aydurmuş