Affetmenin hafifliği çöktü benim de üzerime. İnsan, bile bile gidiyor bazen üzüntünün ve düş kırıklığının üstüne. Onlar, kandırdığını ya da aldattığını sanırken izin veren çoğunlukla biz oluyoruz. Bir bir topluyoruz sıkıntılı anları ve belki de gelişip büyümek için fırsat kolluyoruz. Onların sayesinde sınavlardan geçip yaşamı çok daha sıcak kucaklıyoruz.

Üzülüyor ve kırılıyoruz acımasızlık ve sevgisizlik karşısında. Merhamet de göremeyince içimize atıp sıkıntıları, sessizce ağlıyoruz. Koyu harfler birikiyor yüreğimizde ve ağır gelmeye başlıyor bir süre sonra. Nefes alamaz olunca affetmediğimizi fark ediyoruz.

Affettiğimi sanırken bir bakıyorum yürekten affedememişim. O yüzden de olduğum yerde saydığımı. Şiir öyle güzel saymış ki affetmenin basamaklarını. Affedemediğim bir iki kişiyi hemen şimdi affetmek istedim hem de yürekten. Affedip arınmak ve çok daha hafif yola koyulmak. Kimleri affettim de bunları mı affedemeyeceğim sanki. Yaş ilerledikçe daha çok dokunuyor sanki insana, haksızlıklar. Belki de elinden gelen bu kadardı, onun da. Belki de kırıp incitmek istememişti fakat daha sevgi dolu ve düşünceli olamıyordu. O, benim düşlediğim gibi biri olamadığı için ona kızamazdım. Kırılabilirdim ama suçlayamazdım. O halde affederek onu da kendimi de serbest bırakabilirim bu evrende. Sevgiyle ve hoşgörüyle uğurlayabilirim. Bir parça içimde tortu kalsa da affediyorum, yaptıkları ya da yapamadıkları için, onu. Affediyorum çünkü bir yerlerde birileri de ona doğru davranmamış ve öğrenememiş yaşam sanatını. Affediyor ve mutluluk diliyorum yaşamında.

Affediyorum bu güzel şiir sayesinde, kırgın durağıma uğrayanları. Biliyorum ki affedecek tek güç, mevlam. Ben sadece ve sadece sevgiyle uğurluyorum yüreğimi ezip geçen herkesi. Hakkımı helal ediyorum. Bu cümlelerin etkisi yüreğimi işgal ettiği andan itibaren hafifleyeceğim, biliyorum.

Saygılarımla.