duru maviye soyunuyorum
üstüne kan sıçramış çağa inat
özümü kırgın görmem ruhumun dışlamasıdır beni
angarya hayallerden kaçak umuduma aşığım




...


tövbe eden günah çıldırışı kavim
kanı karışık rüyaların dinlerine tapınıyor
harbe itaat edin
açın ölü çocuklar kitabını
tüm harflerin tanrısına boyun eyin
aşk delilerin peygamberi hey sessizler ordusu
yüreğinize yüzü olmayan sevgilileri getirin
eski tarihlerin yalanlar masallarını devşirdik aslınıza
dilinizdeki lisanı intihar eyleminde kestiler
korkular hükmünü kelime içinde doğru bilin
ve damarlarınızın kanında yok ettik ırkınızı


adıyla direniş gösteren topraklara açık bir tehdit var
Filistin yaralı bir kuş tecrit altında mahkumun susmasında
Gazze yangınlar vatanım kavgaya mavi bir atlas açarak
düşüyorum bazen bombaların dinsiz patlamasında
heybetine sığındığım çocuklarım boran göçleriyle geliyor bir anda
diriliyorum öldüğüm toprağın üzerinde
sureti kurşun döken mavzerlerin koridoru gördüklerim
içime basa basa sağanak devrim çiçeği kadınları
vurulan insanlığın akıbetine ağlayamıyorum bile
ve mezopotamya roboski altında utanç mevsimi


en çok çocuklar kandırılıyor nuru olmayan zamanda
palyaço ardına gizlenen gücün bilinç parçalaması
anlatamam ki Afrika siyahı bir küçük yüreğe vicdanımı
korkar düşerim bakışlarında ki kuraklıktan
susarım en puşt yanıma sığınarak
büyümüş sözüm ona yaralı hikayelerimde kanarım
adam olduğumu sandığım küçülmede utanırım
cebimde bir metelik yağmur yok
keskin yağma dünyasının ferdiyim o kadar
ama gülümser kara çocuk
deri ve kemiğinden bakar
ve selamlar Nazım’ın Hiroşima’lı kızını


bir bütün halinde kısık bir gaz lambası gördüklerim
söneceği yerde karanlık basacak iyice dünyayı
artık asi bulutlara sular taşıma vaktidir
ince damlalar çatırdar direnişte
ve aydınlanır göz göz hürriyet