kaybolduğun sokağı arıyor kabusum
aklım mektup anılı ağaçlarda bir yandan
dargın bakışın en sevdiğim pencere
gökyüzünden kıskanıyorum gözlerini
bırak gözlerinin ucuna ben damlayayım
göğü de unutma bir yandan
ki anla
maviden daha derin
griden daha yoğun
sevildiğini...

dilinin ucundan ayırmasan yollarımı
böyle tesadüflere sürgünlüğe
kirli anısızlıklarla meşhur
gölgelere haydut gibi saldırgan
sızmazdı gurur yorgunu kirpiklerim...

konuşursan ucu açık uyuyacağım
bir dahaki konuşmana kadar
sesinin tonuyla yorumlansın diye bir sabah
konuşmazsan uyanmayacağım
çocukluğumu çağırana kadar
adımı anışının sonuyla yağacak kardayım...

hep bir sonraki ana özeniyor acım
eski sokaklarda damlar yağmurluyken
güvercin nefesli aylara hazır
umutluyum...
ev sesleri geçer içimden
geçer ama bitmez
pus tortulu
gözyaşlarıyla kireçli bir alışkanlıkta
anlamı yarımlaşır
yeni bir ayrılık tanımıyla başlar gün
başlar ve biter
yalnızlıkla uyumlu bir geceye zorlanır
eski sokaklarda damlar yağmurluysa
güvercin yoksunu aylardan sonrasına hazır
umutluyum...



kağan işçen...