keman tadı artık bu şarkısız sessizlik
keman tadı artık bu arkasız sensizlik
aramıza geldi durdu pulsuz bir mektup
şekilsiz bir yorgunluk yoğrulmamış bahar tadıyla
yağmurluğunu giymemişti zamansızlığına yüreğim
gözlerim sarnıcı oldu yüzünün biriktirdi güzelliğini
sen mevsimler göçeri asi bir bulut sabah akşam
dağıtırsın hiç bilinmemişliğini bölünmemişliğini
ben yamaçlarını sana adamış kıraç türkülü dağ yalnızlığı
keman tadı artık bu kaygısız serinlik nasıl olursa olsunluk
keman tadı artık bu saygısız derinlik kahrolursa olsunluk

çarelerimi tükettim şimdi oynuyorum çaresizliğimi
bu en basit tanımıyla oysasızlık bol çünkülü tedirgin
hem yitirmişim bekleyişliliğimi belki biricik gelinciğimi
bunalmış arzularda saniyeler çekmiş gözlerime bu kara
bu kapkara perdelerini belkisizliğimi
boylu boyuna ölümüm tek düşüncem tek en’im

yarım kalır şiirsizlik sesler döker içini sözcüklere
kedersiz bir kahkaha salınsa rüzgarımızda pervasız
yoksun ya kör kurşunlar parçalar ciğerimi bedenimi her yerimi
hadi durma çal bakışlarının git’iyle çal kemanını
kirpiklerimi tel say inleyişlerine dola parmaklarını
al kollarına gözlerimi al bir kez olsun al söylediklerimi

hayallerimiz iz süren yeşilliği bakire bir yerde bir baharın
sakladığımız suçlarımız birbirimizsiz o saatler mi
saatler geri tepen bir silah gibi saplar kalbimize
saplar mı saplar yelkovanını acımasız akrebini

sonsuzdan seçmeli tek sorumu sordum nerdesin
kıyamet kuşları dağlar gözlerimi gökyüzü müydü
son seçeneğim
yıldızlar
sensizliğimi saydığım abaküsümün son taşları


kemanımız mı sustu
ilk kar düştü en uzağına düşlerimin
sokaklar içine kapandı
sen mi yoktun
ben mi yalandım
ömrüm tutulmamış bir söz müydü ki
tanrı mı caydı bir yanlışından
sisti soğuktu yağmurlu bir pustu
çiğ bir üşümeyle bitti iklimsiz
yoksa zamanın sanrılarından sessizlik çalan
kemanımız mı sustu
kemanımız mı
kemanımız

Kağan İşçen