durup dinle yağmuru
arkasında yığılı zamanlar hissizleşir
yağmuru dinle
çukura dolan sular oyalanır
uzun bir koku ve ışıklar asılı direklerde
yanaşan gece olsa da
yalanlar söyleyecekler

kim anlıyor kim
tam olarak insan ne
mevsimler konuşacak aynalar kusurlu
anılar çiçekli merasimlerle geçe dursun
o ilk çizgilerini anımsayıp
unutulsun mu
bahara ait eski zamanlar

çıkarıp sevebilirsin
aklını bir coşkuya satıp kapatabilirsin gözlerini
içinde etini ısıran bir yaşam daha var
aldat kendini
tanımlamadan dudaklarında ki mesafeyi
karıncalar gibi karış toprağa

sonra sesini büyütsün bir daha yağmur
durup dinleme kendini
zaten niyeti yok seni sana vermeye
eğim ve ulaşmak arasına sıkışan kalbini
hiç düşünmeden
at geleceğe

susulan bir yer olmalı
ben hiç bir şey
ben hiç
ben yokluğunu anımsayan sancı olmak istemiyorum
hatırlatın yüzümü bana
sevgiye kapılan bir çiçeğin ölüsü olarak.