Direnişlere mahkûmdu zaman
Ölümlere yol alırken ben

Hırpalanmış yalnızlığım
Gitme vaktinin yaklaştığını haber veriyor tenime
Acı’yı yalıyorum gecenin soğuk ateşinden
İçimi son kez seninle ısıtıyorum
Kusursuz şehvetimle
Özlemin en kör yerinde yakalıyorum Azrail’i
Her sevişmemizde kanatıyor bileklerimi
Ürperiyor yüreğim

Kan kaybında ruhum
Zamanın sen halinde arzuluyorum ölümü
Ve acının sivri ucuyla yazıyorum
Bir şiir’in bitiş düşündeyken sahipsiz yürek
Gözlerim kayıyor bir bedenin ölü yanına
Kahpe zamanlar içinde kayboluyorum

Lanet ediyordum ardından akıp giden hayata
Ve ihanetin koynundayken sevda
Bir ateş yakıyorum yüreğimin sensiz yerine
Vebalimi yüklerken imansız yarına
Ahmak bir şair edasıyla
Sana son şiirimi yazıyorum

Silkiniyorum önce
Geceye düşüyor gölgem
Ne kadar çok olmuş aydınlatmayalı odamı
Bir ölüm provasına yatarken insanlar
Hayatı oynuyorum şimdi
Ne güzel!

Güneş’i doğuran ana
Zifir karası gözlerini yumarken her sabah
Mil çekiyorum yüreğime
Duyulmasın serseri çığlıkları kalbin
Cehennem alevleriyle çevrili yüreğim
Bir buz dağının soğukluğundan kopardığım gidişinle
Kusursuz bir son hazırlıyorum yalnızlığıma

Yüzümden akıyor avuçlarında körelen yaşam
Susuyor dipleri yosunlaşmış gözyaşlarım
Açık kalmış yürek penceresinden vurulan gizimizle
Morarmış bedenimden bensizliğe dokunuyor hüzün
Azrail’in duvağına uzanan ellerim titremede
Damla damla İbrahim’in değmelerinde salınırken hayat
Süzülüp göğsünden düşüyorum mahremine ölümün
Korkak ve yorgun karanlıklarındayım gül/yüzün
Düğümleniyor son nefesimde gülümseyişin

Gidiyorum kalbim cam kırıklarıyla yüklü
Ölümden bozma bir ürperti sızıyor düşlerime
Zamanı soyunuyorum tenimden
Bitiyorum

Araf’tayım
Kendi kıyametini yaşıyor ömür
Bir ezan sesi yükseliyor kulaklarımdan
Ayaz vurmuş gölgemden yıldızlara asıyor beni sevdan
Kapanıyor perde ve ölüyor zaman...