Fer söndü
Siluetine kapandı gözlerim
Sıcaktı ölüm ve ıslak

Umuda saldığım güvercinlerden haber yok
Yosun dolu gözlerle bakarken gökyüzüne
Yoluma sevdam düştü çırılçıplak

Yaralı bir çığlık artık içimdeki umutlar
Hayat soğuk bir nefes alışımda son buldu
Sensizliğe doğru akarken ömür
Senli zamanlarda intihar ettim sevdayı

Maviliğime yakışıyor artık toprağın kahverengi
Aşk’a inat zina ediyorum ölümlü
Son dal demi çekiliyor artık dumanımın
Ve bedenim de bir iç savaşta dökülen kanlar
Gözyaşlarım akarken yalnızlığa
Cansız yürek sırılsıklam

Sevda son perdeye çağırıyor
Aynı senaryodayız ölümle ikimiz
Üç
İki
Bir
Ve son diyor artık hayat
Her yanım pus oluyor
Her yan puşt zulası
Senfoniler ölüme aşk’ı bağırıyor
Yakalarda siyah kurdeleler
Ve son kare
Film biter

Ayrılık manifestosudur artık soykırım şiirler
Dökülüyorsun kâğıdıma en karanlık hecelerinle
Prangalar vurulmuş gözlerimde kalan son resmine
Yüreğimdeki kan gülleri son damlayı akıtıyor
En büyük vurgunu ihanetten tatmış saniyeler sayıyor
Ağır adımlarım ve umutsuz duygularım
Ortaçağ acılarda iki ayrı yerde beden
Bir yanımda ihanetin dehlizi
Diğerinde sensizliğin engin denizi

Yüreğimin ufkuna asttım düş karanlığını
Ölümler giydirilmiş hayallerde seni yaşıyorum artık her dem
Ve son nefesimi verdiğim bu ölümle yenilmişliğimin ilanını karalıyor
Beni ölüme kırdıran bir aşka bedelleniyorum
Bir umudun direnişindeki gülümsemeyle

Son nefeste hayat
Bu kalemle son hece
Her şair cesedini şiirinde defneder
Yıldızlar söner ay düşer
Çaresizdir yürek
Aşk şairi sayfalar terk eder
Emziren ölümdür insanı
Soğuk
Beyaz
Tatsız kokusuz...