Günler den yirmi sekiz Aralık iki bin on üç cumartesi
Gece saat on bir telefon çaldı yüreğim o anda vuruldu
Kızımın sesi ağlamaklı kalbim duracak sandım
Babam Ferhat hastalandı Hasta haneye yetiş

Acil de idiler baygındı yatırmışlar sedyeye
Tuttum elini okşadım saçını buzlar dökülmüş ter içinde
Ferhat oğul dedim dönüp baktı çaresizce yüzüme
İçimde bir ateş yandı söndürülemezdi o anda

Doktorlar emar çekti dediler ki sıkıntı beyinde
Kan pıhtılaşmış çok riski vardır şu anda
Sağ tarafı tutmaz olmuş dili olmuş lal
Allah tan ümit kesilmez dualarımız seninle

Kalk oğul şimdi zamanı bırakma eşini evladını
Meydanlar sokaklar caddeler olsun mekânınız
Yavrusu peşinde bir ceylan gibi dolanın her yerde
Yıldızlar gecenize, güneş doğsun her gününüze

Yıldızlar aydınlatsın karanlık yollarınızı ve gecenizi
Çıkmaz sokaklar engel olmasın koş oğul koş
Evladın eşin seni bekler acık kalmış kapı,
Kalk utandır bizi deki dimdik bakın ayaktayım

Gözlerinden bir damla yaş aktı okşayınca anlını
Dilin söylemez yüzün gülmez ne oldu oğul sana
El idin evvelden oğul oldun kızım eşin olunca
Öz oğlum gibi girmiştin sessizce kalbime

Yeni bir ev aldınız mutlu bir gelecek için
Aşkların en yücesini yaşadınız eşinle
Bakışların hüzünlü yardım beklercesine
Nasıl dayanacağız oğul o çaresizliğine

Elimizden bir şey gelmez havalemiz Allaha
Âşık Vasıf ’der Allah versin şifanı kalk dön aramıza
Gülücükler saçıyor senden habersiz yavrular
Baba deyişleri kahrediyor bizleri be oğul

VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU
29.12.2013 PAZAR