Maziye bir çizik çektim
Yaktım bütün defterleri
Bende kalan anılarını
Bir Hışımla, bir vefasızla paylaştım,
Bir kaç kırıntı eşyanı da
Sokağa fırlattım.
Çekmece de kalan resimlerini
Sobada yaktım.

Ne acılarımı paylaştın
Ne de alıp götürdün benden
Ben de kalan acıların
Ömrümü kemirip bitirdi
Bana kalan tek mirasın
Karşısında saclarını taradığın
Odamızda ki ayna
Ona da, rujunla
Birde not yazmışsın
Elveda beni bekleme diye
Bana miras olarak bıraktığın,
İşte bu yürek yakan
Ölüme iten acıların ’da acısı
Viran kalan gönlümde
Artık çiçeklerde açmaz
Yazdığın o yazıyı istemeyerek de olsa da
Ortak arkadaşlarımıza okuttum
Okutup da derdimi paylaştım
Biraz olsun kendime gelebileyim diye

Evimizin odasında
Karşılıklı oturduğumuz
Kanepe de, duruyor yerinde
Senden kalan izlerini silmek istemedim
Kokun kalsın her bir hücresinde
Ben her zaman ki yerimde oturur
Gözümde kalan
Karşımdaki hayaline bakar
Elin deki çerezini,
Çıtlatıp yiyişini
Kendimi kaybedercesine seni izlerim.

Ruhumu bedenimi varlığına hasret bıraktın
Şimdi hasretin hayallerin kaldı gözümde
Sanki dolanıyor bomboş şu koskoca evde
Sevgine hasret bıraktın seven şu kalbimi
Bırakıp gidişini kabullenemedim
İsyan ediyorum yaşadığımız o mutlu günlere
Evin her köşesinde
Gülümseyerek gezinir hayalin
Ayrılışın içime kara bir taş gibi oturdu
Sormadım soramadım neydi derdin diye
Sormaya fırsat vermedin
Bende sormadım
Kendime gurur mu yaptım ne
Seni unutmayı çok istim
Yıllar geçti yine de unutamadım
Duydum ki,
Benim yaşantım dan da betermiş yaşantın
Unutmamış sın yine beni de
Bende unutamadım inan ki seni
Nasıl unutabilirim,
Sen le yeşermişti gönül bağlarım

Avutuyorum gönlümü
Karşımda ki o sessizce bana bakan hayalinle
Kolay değil bu şekilde gönlümü avutmak
Anlamazsın anlamaz
Gönlümdeki zelzeleden yıkılan
Dağların enkazında kalan gönlümün düşlerini
Yıkıldım hara-beyim
Enkazın altında ölümün soğuk nefesini hissediyorum
Sensiz buralarda ölmek istemiyorum

O İlk aşkım ilk sevdam dermiş sin
Sen de benim gönlümde,
Solmayan bir gülümsün
Bir ihtiras uğruna, bir ömür sürecek
Ayrılmakla hayatımızı perişan ettik.
Bu bizim alın yazımız
Talihsiz bir şekilde ayrılığı yaşadık
Kaderimiz bize hiç gülmedi
Elimizden aldı umutlarımızı, mutluluğumuzu
Solan gülün açmasını bekler gibi
Ömrümüze baharın, yazın gelmesini bekleriz artık

Vasıf’ım Teselli aramadım başka kapılarda
Mutluluk huzur ve neşe,
Her şey uzak kaldı artık ikimize
Anladım ki hayat
Bizim gözümüzde şimdi bir hikaye
Teselli oluyorum
Geçmişteki yaşadığımız o mutlu anılarla.

VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU
12.12.2016 PAZARTESİ