Sen varken ben hep çocuk kalmak isterdim
Korkunca sana koşup sarılmak isterdim
Sen varken ben büyümemiştim
Büyümekte istememiştim
Peşinde dolanır
Her isteğimi yapmanı isterdim
Ve yapardın da Baba

Daha küçük bir çocukken
Korkunca koşup bacaklarına sarılır
Baba, Baba diye çığlık atardım
Sen benim sığındım güvenli bir limanımdın
Hiç bir şeyden korkmazdım
Çünkü hep yanımda olacağını düşünürdüm
Her şey bana toz pembe idi
Sen arkamda karlı bir dağ idin
Sen yanımda iken
Korkmamayı öğrenmiştim
Öyle cesaret duygusuna kapılmıştım ki
Zaman içinde
Korkularımı yenip
Arkamda senin varlığına güvenir
Sırtım yere gelmez
Arkamda dağ gibi Babam var
Derdim arkadaşlarıma
Hep yanımda benle beraber olacağını
Düşünmüştüm Baba’m

Sen beni bırakıp gittiğin anda
Tek başıma yardımsız çare aradım
Okyanusun ortasında
Küreksiz bir sandalda hissettim kendimi
Gerçekten tektim
Yorulduğumda bana dayanak olacak
Yoktu bir kardeşim
Çok korktum o anlar yalnız hissettim kendimi
Zaman sonra anca toparlaya bildim kendimi
Korkularımı yendim endişelerden kurtuldum

Baba şimdi ben büyüdüm
Şu kısa yıllar içinde
Yokluğun beni korkusuz
Koca yürekli bir insan olmamı sağladı
Olmak zorundaydım ezilmemek için
Sana layık senin gibi cesur olmalıydım
Kimseye boyun eğmemeyi
Biat etmemeyi sen öğretmiştin bana
Kimseye boyun eğmemeliydim
Eğmedim Baba

Çünkü daha önce sen varken
Ömür boyu sürecek
Seni koruyucum olarak bilirdim
Değil bir Baba çocuğunu bırakıp gitmez derdim
Tüm Babaları hep ölümsüz sanıyordum
Ölüm ayırdı bizi şimdi nerelerdesin Baba’m
Ölümün gerçekliğini sen gidince öğrendim
İşte sonsuz bir alemdesin
Oralara gidenler gelmiyor geri
Gelmedin gelmiyorsun tam yirmi iki uzun yıl oldu
Sensiz bir hayatta hayallerinle yaşıyorum
Seni aramaya çalışsam da bulmam mümkün değil
Yoksun işte

Kaç mevsim oldu kaç mevsimlerde geçecek bilinmez
İşte sensiz böyle şiirler yazarak hayallerinle yaşayacağım
Yokluğun yüreğimde sönmeyen bir köz Baba’m
Çağırdığımda yanıma gelmiyorsun
Yoksun yanımda Baba’m
Rüyalardan uyandım
Yaşadığım her şeyin
Gerçek olduğunu anladım Baba’m

Yıllar yılı kovaladı
Sensiz yılara yıllar eklendi
Ben büyüdüm
Elini üzerimden çekip gittikten sonra
Çok tecrübeler yaşadım
Düşüp kalkmasını öğrendim
Korkmamayı, Ağlamamayı
Acımamayı öğrendim
Yüreğim katılaştı
Ama yine de yüreğimdeki
Merhamet ve sevgi çiçekleri solmadı

Hayatın kısa bir zaman diliminden ibaret olduğunu
Kısa bir ömre acısıyla tatlısıyla
Her şeyin sığdığını ve yaşandığını
Zorlukları kolaylıkları düşe kalka hayatı
Gerçek bir hayat hikayesiyle beraber yaşamayı
İşte böyle sonunda
Oğlun Vasıf’da Öğrendi Baba
Her bir insanın bu dünyadan göçeceğini
Babalarında evlatlarını bırakıp gidebileceğini
Nihayetinde bende öğrendim Baba’m

VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU
13.10.2016 PERŞEMBE