Yağan karlar bir gün erirde
Kanadı kırık kuşlar uçamaz gardaş
Ellerin ocağında ateş yanarda
Bizim ocağım tütemez gardaş

Yoksulluk miras kalmış atadan
Harcaya harcaya bitiremedim
Ömrümü acılarla bitirdim de
Bir tek yoksulluğu bitiremedim gardaş

Cümle âlem düşman oldu yenemedi
Bir tek çok sevdiğim yıktı gardaş
Dumanı tütmeyen ata ocağında
Tek başıma kaldım yüzüm gülmüyor gardaş

Yoksulluk kapıma çakılı demirden mıh
Çok mücadele ettimde sökemedim
Nefesim tekliyor ömrüm sonumu
Gelecekten umutluydum gülemem gardaş

Halimi kimse anlamıyor çaresizim
Bir gardaş’ın yeri asla doldurulmuyor
Elin verdiği lokmalar boğaza diziliyor
Ektiğim tohumlar yeşermedi, çürüdü gardaş

Vasıf’ım Hangi dalı tutsam kuruyor olmuyor işte
Nasibim kısmetim kesilmiş yaşıyorum böyle
Yoksulluk kasamda bitmeyen hazine
Halimden kimse anlamıyor anlayan sendin gardaş.

VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU
23.060.2018 CUMARTESİ