Ben kaderime küstüm,
Sende bana
Sensiz hayata sırtımı döndüm,
Sende bana
Ben ağlamayı mutluluk sandım,
Sende gülmeyi
Yüreğim hasretinden kan ağlıyor
Sense sevinçten
Sen gideli yıllar yılı oldu
Umutlarım hayallerim de söndü
Mevsiminde açan çiçeklerim de soldu yavaş yavaş
Karlı dağların ardında kaldı umutlarım
Ulaşılması imkânsız takatim yetmez
Kavuşmamız imkansız
Çok zaman geçti, ömür de bitiyor
Hayallerinle mazimizi de unuttum gün be gün.
Saçlarına aklar düşmüştür şimdi
Eski halinden bir eser kalmamıştır
Düşüncelerin sevgin de değişmiştir
Yıllar yılı gecen bu zaman içinde
Beni çoktan unutmuşsundur
Ve ben perişan halde bekliyorum bıraktığın yerde.
Ne bir sevgilinin eli değdi elime
Ne de göz göze geldim bir kere
Sevgili denen kelimeye yer olmadı yüreğimde
Seni umut ederek,
Aşklara ardım dönük hayat böyle geçti
Sensiz kaldım buralarda
Acılar yüklendi yüreğime
Kim bilir şimdi sen ne alemdesin
Kiminle kimlerle sin
Çocukların olmuştur, ellerinden öpenler vardır
Bense yapa yalnız yaşıyorum
Duvarlar üstüme geliyor
Doğduğumuz bu şehirde
Ağlamaktan göz pınarlarım da kurudu
Silen olmadı gözyaşlarımı
Teselli edenim de olmadı senin gibi
Seni öptüm hayallerimde
Sımsıcak dudaklarından içtim sıcak kahvemi
Kayboluyordum bu âlemde
Çektikçe içime sıcak nefesini,
Vasıf’ım İşte böyle derbeder dertli yaşadım
Bu gecen zaman içinde

VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU
05.12.2017 SALI