şehir,gece,ben...



kauçuk kelimeler
sesimin küflü harflerine yaslanın
bir rehin ağlamayla
geceyi nişan aldım kentin surlarına
denizin üstünde duran
arka plan resmin romatizma ağrılı renkleri
dengesizce koşuyor eski liman üzeri paslı anılara
şimdi
vurgun son bir ihtimal , felç eder aşkı
her yerimden hüzün taşıyor
bir kadeh beyaza sokulmuş balıkçılar
bir parça umut ve yalnızlıkla beni de alın zifiri acılara..


siyahlar topladığım
şu kahrolası cümleler savaşında
aklımın her bombalanmasında
ve kurşuna dizilen şarkılar açılırken beynimin sularına
kim bilir
hangi ölü seyrediyordur bensiz umutlarımı
korkunç bir kadın avazı salınıyor ruhumda
nefesimi yırtarak koştuğum caddeler tuzak
kanım kırmızısı renk veriyor durak aralarının karanlığına
ve tıkanıp kalıyorum artık
son virgülden sonra ben ve ardından üç nokta...


hiç tanımadığım
görsem susarak yanından geçeceğim duygular
ceplerimden taşıyor
ve karışıyor akıntılı maneviyatsız tövbelerime
ellerimle kulaklarımı kapattığım vaktin
saate göre Azrail anı
duruyorum gölgelerin birikintisinde
ağır bir pus kokusuyla kasılıyorum
camekanlar buğulu yalnızlıkla öpüyor geceyi
ve ben hala
geceyi nişan aldığım kentin surlarını vurmuş değilim
asfaltlar ağır ihmallerden sonra boğuyor kapalı rüyaları
pencerelerde soğuk bir vurdumduymazlık
birden
eski bir anı uykuya dalıyor hatırımda
ve birden gülümsüyorum
üzerim kir pas unutkanlıkla...


üzeri sağanak delilikler kentinde
gecenin gündüze olan aşkıyla sarsılıyorum
yani imkansız aşkın neresinden tutabilirim
hangi kıyamete söylenir bu
aklım dünyalar savaşı
ve anlatamadığım bir hal gecenin vaziyeti
hiç duymamış gibi görmezden geliyorum her şeyi
cümle cümle bastırılsa da içime hayaller
bir yolunu bulup kurtulmam lazım bu kasvetten
neden özenle üzüyorlar beni
neden bu kadar kısa devre yapıyor mevsimlerim
küçük bir tabureye tüneyip
dünyayı oradan seyredesim var
düşlerim bin yıllık saklambaç gibi
ve kent gece ben onun çocukları...


hayallerin kentinde , gece oyun oynuyor bir adamla...