artık ihtimal diye bir şey yok
’rüzgarlı tepe’de heatfcliff kadar yoğunuz bu ara
aşkların cenaze namazı bile kılınmıyor
öpemiyorum annemin ellerinden doya doya
damarlarıne enjekte edilen uyuşturucu
zararlı eylemler başlatıyor, ben eksik, ben bu sıra
ısınan gözlerimle uzak şehirlerdeki kadınları öpüyorum
dudağım kupkuru, yara ve kan
çatlayan derimin sosyalist gençliğine çatıyorum
eşlik ederken bu yanlışlığa
alçaltılmış bir sesle konuşuyorum

bütün yaşam yakıcı
sıkıcı
alıcı sapkınlık nöbetleriyle hınç kavuruyor
emekli düşmanlar insan sevici
baş kaldırıyorum ağlak sesli kadına
beyaz, uzun kollu yün kazağında iki üzüm tanesi
yerçekimine ait sarkarken ayaklarına
cehennemi talep ediyor h.c.
cennet onsuz sıkıcı

tüm bu ihtimaller denizin erbezlerinde
savuruyor çocuklarını
kırık teknesinde sarsılıyor saçları
yüzünde uyuyan bir gül
yaprak gibi sakin şimdi
bomboş, yalnız bu yüreğim
gelmeyene ağlıyor

bırak öpeyim bastığın toprağı
dudakların kadar temiz, kibarca öldür beni
bu heyecan sonlansın
yazsın artık şiir kendini



..