ilk renkleri beyazmış
duru kağıt laf ederse karışacakmış
yeniden üzülmek için bir daha
hiç dokunasım yoktu
ama olsun
seni düşündükçe kalem yürüyor

iç sesler korosunu uyutup
uzunca tiz basayım diyorum
o ne çirkin bir felakettir o
kahkahalar eşlik ediyor sonra
haydi bas basa bildiğin kadar

öylesine duygusuzca kapatmışım ki gözlerimi
trenler geçti umursamadım
ötesini ırmak sanan bir anın kıyısına dayandım
ümit dediğin kendiliğinden gelirmiş bazen
kendiliğinden gidermiş

adam öyle güçlüydü ki
göğsüne on kaldırım değmiş ağlamamıştı
mavi bir çıban gibi güneşe ilk çıktığında
gözlerine değen ışığın altında ki karıncalara
sarılıp ağlamamıştı

ölüler uykularına dala dursun
yaşayanlar için kaygılarını belirten çiçek
daha kırmızı olmak adına sevilmeyi bekliyor
kirlenmiş dudağındaki yontuyu saklayıp
yemin ediyor
ilk renkleri beyazmış.