0
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
1357
Okunma
kuruyan yaprak misali dökülünce insan
uçuğunu yayan kendisi oluyor
ne kadar uslu da dursa
kar kiri temizlemiyor
kibritin ucunda yatıyor ölü küller
fosfor aşağı halkın kulak zarları
geliyorlar -ölüyorum,
diyerek düştü her biri günlerin
belki de bir cam bardak lazım
dayayıp tenine aşkın
ve nâzım, kim bilir daha neler mırıldanıyordu
kükürt asil bir katil
ruh deliğine batırılmış antenleri kırıyor
foseptik çukurunda kılları
ruj öpüşlerine gece
kurdu dökülünceye kadar sefil insan
biraz kemik, kan
yaralı askerlerin hikâyelerine ortağız
ödeşiyoruz geçmişle
çağ çapına göre döşüyor parkesini
atkılar yağ yığını
yırtılan göğün ay sevgisi
köpüklü akşamlardan kalma bir yabancıya
atların çatlayan damarlarını anlatıyor
sürtünmekten dolayı hepsi
sürtündükçe yanıyoruz
..
5.0
100% (5)
