YALNIZIM…..YALNIZ….
Gece çöktü yine
Ay giydi kara peçesini
Bir burukluk var içimde bilmem ki niye
Yalnızlık mı daha kötü
Kimsesizlik mi herkesin içinde
Akşam çiçekleri açıyor yine
Ama kapatıyor güller kendilerini niye
Onlarda mı ürkek karasız sancılı
Yalnızlıktan mı korkuyorlar yoksa…
Karanlıktan mı?
Etraf sesiz ve sakin görünüyor bu gece
Kim bilir ne fırtınalar kopuyor şehrin bir yerinde
Duyan var mı feryatları
Ya da bir el uzatan karşılıksız sessizce
Yoksa duymazlıktan mı gelmeli herşeyi
Mümkün mü hayatı yaşamak delice
Sormadan , sevmeden,görmeden
Dokunmadan hoş sohbet etmeden
Umarsızca düşünmeden konuşmadan
Kavga dahi etmeden yaşamak…
Boş caddelerin boş kaldırımları gibi insanlar
Soğuk karanlık mat …
Nereye kadar gider bu yalnızlık
Ne zaman dolar kalpdeki bu boşluklar
Uyku çare değil olmuyor
Neyle karılacak bu harçlar
Mihrabı kimler dikecekler
Ne zaman okunacak zihinlerde ezanlar
Merhamet kelimesi ne zaman hatırlanacak
Seven sevdiğini söylemeyi
Karı koca birbirine minnet vermeyi
Yüzler mutlulukla gülüp
Solan tüm çiçekler tekrar yeşermeyi
Unutanlar yada unutulanlar tekrar geri gelmeyi
Ne zaman başaracak…
Yalnızlığı iki kişiyken yaşıyanlar anlar
Acının en büyüğüdür oturup konuşamamak
Yada konuşacak iyi bir mevzu bulamamak
Boşlukta kalırsın işte o an
Tıpkı gecenin karanlığı gibi
Ve tüm kelimeler kifayetsizdir
Tıpkı varlığım gibi
Peçesini giymiş gidiyor işte gece
Bir başka şehire yada küreye
Ve ben yalnızlığımla yine içiçe….
YAZAR:CANSU MENGENCOĞLU….
O8.05.2012