Dudak uçurumundan düşen son kelimeydi ‘’ hoşça kal ‘’

Kaldırım öksüzlüğünde bıraktın gidişini.
Ardından el bile sallayamadım.
Şehrim kana bulandı gidişinle.
Bu aşkın katili sendin, zanlısı sen!
Acımasızca çektin gözlerini dayadın yüreğime.
‘’ Hoşça kal ‘’ dedin
Sanki öl dercesine.


Ayrıldık mı şimdi?
Yani artık yok musun?
Hani sensizlik diye bir şey yoktu dudaklarda.
Hani bensiz nefes yoktu.
Neydi bu gidişin adı?
Bu muydu sözümüz?
Nasıl vazgeçtin gülünden?
Oysa ben vazgeç(e)medim ömrümden…


Zor muydu yâr
Zor muydu bu aşkı yaşamak.
Çok mu pahalı geldi sevdanın kirası.
Oysa ben hep tutarım sandım o ellerini.
Hep bakarım sandım o çok sevdiğim gözlerine.
Ve hep koklarım sandım benim olan tenini.


Gittin bir daha dönmemek üzere.
Bilmezdim ki bu âşkın bir gün biteceğini.
Aklıma gelmezdi beni terk edeceğin.
Sen gittin, aklımda seninle beraber gitti.
Senden sonra ne kaldıysa bu şehirde
Onlar da seninle gitti.
Hatta âşkımızın mavisi…


U/mutsuzdum.
Acıyan gözlerle bakıyordum etrafa.
Sanki anlayacaklardı gidişini.
Susuyordum soru sormasınlar diye.
Sorsalar da ne fark eder ki?
Gittiğini söyleyemezdim…


Bir süre kapandım içime.
Perdeleri hiç açmadım, kapımı sıkı sıkı kapattım.
Varsın öldü sansınlar beni.
Sen gittin ya
Ben yaşamdan caydım.


Denizin berraklığı, gökyüzünün mavisi
Aydınlatmıyordu içimi eskisi gibi.
Anlamı kalmamıştı İstanbul’un.
Her şey anlamını yitirdi yokluğunu fark edince.


İnanmazdım biliyor musun bir gün gideceğine.
Delilik işte.
Şimdi sen benim okuduğum masallarım da kalacaksın.
Ama sonu hep mutlu biten…
Türkülerde daha çok geçecek adın.
Ya da şiirlerde.
Kimse bilmeyecek gittiğini.
Söylemeyeceğim.


Yeri gelecek
Ecel bile kıskanacak seni sevişimi.
Yoksun ama yokluğunla var olacak bedenim.
Seveceğim seni sonsuza dek.
Bıkmadan, usanmadan!


Artık sonuna geleceğim her şeyin.
Mesela evin içinde koşturan, çocuklarım olmayacak hiç!
Ya da torunlarım.
Dedim ya son nefesime kadar seveceğim seni.
Zaman tükenecek
Saçlarıma aklar inecek.
Hâla sen gelmeyeceksin
Ve ben biraz daha öleceğim…