ARMUT YAPRAKLARI
Belli ki sevmemişti armut yaprakları
Bir Fidan dalından ayrılmayı
Sallanarak düşmeyi beklerken
Belki de umut et
Umut et diyordu yarınları

Yarınların sancısını çeken yapraklar
Allığını sürüyordu yanaklarına
Düşleyerek hazanın ayrılık olmadığını
Ve inatla tutunuyordu armut dalına

Rengiyle kasımpatılara eşlik eden armut yaprakları
Baharı hoyratça savurmuş
Güneşi yüreğinde kavurmuş
Ölümden habersiz bir dünya doğurmuştu sanki
Demek ki o da biliyordu
O da biliyordu ayrılık olmadan kavuşma olmayacağını

Kim bilir belki de biliyordu kışın geleceğini
Değiştirdi ölümün yeşil rengini
Giyindi aşk ile yanan ateş kırmızısı elbiselerini
Süsledi vuslata kendisini al giyen gelinler gibi

Hazan mevsimi geçmişti çoktan
Düşüyordu başına kar taneleri
Her desenden her motiften bir gelini süsler gibi
Ve
duvağını kaldırdı allar giyinmiş armut yaprağı
Anlından öptü beyaz bir ayrılık