Hiç Tahmin Edemeyeceğin Bir Özlem’e Döküyorum Seni
...Ve
İçimden Söyledigim Her ’’Bir AH’ın Sahibi Sensin
Sevgili...




Suskunluğunla Ölmüşüm de, Bilememişim
Kendi Sesizliğinde, Benide Boğmuşsun Yar
yamalı, Eksik, Harfler Düşüyor Yüreğimden
Her Kelimemde Acının Kokusu Duşuyor Mürekebime
Kan Bulaşıyor Beyazıma
Ayazıma...
Şafağıma...
Saf Sevdama...


Adına Yazdığım Şiir’lerim ise
Kan Kusuyor Artık, Yüreğimin kıvrımlarına
Hüsran Sarmış Odamın Dört Bir yanını
Yalnızlıgın Sararken Parmak uçlarımı
Nikotin iki yandan Kuşatıyor Dudaklarımı

...Ve Şimdi
Yalnızlığa terk edilmiş Bir Şehrin
ıssız sokaklarında Geziyorum Yapa Yanlız
Yosun Kokan kaldırım Taşlarına Vuruyorum Sensizliğimi
Sokaktaki lambanın ışığında yanıp sönerken umut’larım
Başımı Önüme Eğip...
Koşuyorum Mutlu sonu olmayan Bir Yalanın Bağrına






Olurda... Olurda, Bir Gün Düşerim ya Aklına





Yetim Kalmış Bir Cocuğun Yüzünde Ara Beni
SöyLesene Leylim...
Nerde Kaldı Beyaza Verdiğimiz sözler
Peki...
Sabah’ın Ezan Sesleri ile Sözlenişlerimiz ?
Hayalerimiz Nerde Kaldı ?
Seni Düşününce Yar...
Sensizliğin Soğukluğu Şakaklarımda Sızlar
şimdi Siyahtan Daha Koyudur Yarınlar
Şiir’lerime Düşer ’’Kan’lı Noktalar

Birazda Olsa Belki Başarırdım
Hani (...) Deseydin
Şey işte
Neyse...
’’Boşver’’
Ne Önemi Varki...
...Yar
Mahmut Öztürk