Bu Gece Yürüdüğümüz Bütün Yollardan Yürüdüm
Belki Ansızın Sen çıkarsın karşıma Diye
Çıkarsın da,
Gün Yüzüne çıkmayan Yüzümüzü Yaşarız Diye


şimdi ne Seni Anlatır Bu şiir’ler
Nede Beni Anlar Bu Şehir
Oysa; ne çok Gelip Gitmişliğimiz Vardı
Şimdi her Tarafım Hüzün Duvarıyla Örülmüş


Leylim Ley.....


Ansızın Çıkıp Gelsen
Yağmur Olup yağsan üzerime
Yıkasan Bütün Şiirlerimi
Arındırsan Bütün Gecenin Katransı Zehirlerini
Bem beyaz’a Boyatsan...Yüzümü
Seni
Beni
Bizi
Ve Bütün ’Senli Benli’ Hayalerimizi
Döksek Zümrüt-u Ankanın Avuçlarına
...Ve içsek Vuslatın Şerbetini
Yakalarmıyız Yine Aşk’ın En Masum Halini ?
DemLenirmiyiz Yine Aşk’ın en Demli Haline ?


Kim Bilir ki;
Şuan Kimin, Kimlerin şiir’lerine Nakarat Oldun
Hangi Gözde Demlenip
Hangi Yüreğe Doluyorsun...
Hangi Şehir-e Işık olup Parlıyorsun..
Belki De Koca Bir ’’Hiç’’ Oldun...
Sabahı OLmayan Bir Şehirde
Kim Bile bilirki...

Mahmut Öztürk