Baht-ı Suret

Sana Bu Satırlarımı Yazarken, Bulutların Neminden, Gözlerinin Deminden,
Ve Katransı Zehrin Bolca OLduğu,
Sabahı Olmayan Koyu Bir Gecenin Kuytusundan Yazıyorum...



Sen Gittikten Sonra...
Suretime Sürdüğün Karanlıkta Kayboluyorum Artık
Ne Önümü Göre Bilecek Bir cümlem
Ne de Cümleme anlam Katacak Bir imgem Kaldı



Yüreğime Vuran Hiç Bir Rüzgar
Sensizliğin Vurduğu fiske kadar Acıtmadı Yüreğimi.
Kırmızı Kadar uzun
Güneş kadar İnceydin
Deniz Kadar masmavi
Gök Yüzü Kadar Görkemliydin



’Sen’ Satırladımda bitmeyen
Dudağımdan Düşmeyen...
Yüreğimde Bitmeyen...
Şiir’lerimin Tek Nakaratısın



Ey Kadın...
Ben Ki;
Gunahsız Olan Cocukların Duası kadar Masum
Göğün Sureti kadar Görkemli
Martıların Kanatları Gibi Beyaz Gelmiştim Sana



Ahh Seher Yeli...




Ey Yüreğine Vurgun
Hastretinden Durgun
Harmısın Haram-ı’sın
Bahtı Suret-i-me
Ey Cehennet Gözlü’m
Ne Dir Bu Adını Koyamadıgım çile
Nedir bu Hüsran-u Zulm?


...Ve Şimdi

Yalnızlığını omuzlayıp Gidiyorum Bu gece.
usulca, kimsesiz Sesiz sedasız Gidiyorum
Gitmelermiydi Beni üzen...
Yoksa Gitmemen icin Benmiydim üzülen....
Sevdaları Bağrında taşıyan Dilsiz Yüreğim

Sen Git’tikten Sonra

Bu Kaçıncı şiir’le Dar Ağacına çıktığım
Ayaklarımın Altından Düşerken Mısralarım
Asılı kalıyor Kalbimden Dökülen Dizeler..
Dilime Dolanan İmgelerim Acıya Çalarken Yüreğimi
Kalemden Dökülen mürekebim limelerken Benliğimi
kana çalıyor müptelası olduğun Gözlerimi...

Neyse...

’Saat Gecenin Üç’ü’

Vakti-n Geldi
Ve Sen yine Gidiyorsun
Ben ise
Sessiz
Çaresiz
Kimsesiz’ce
Haykırıyorum...


Dur...
Gitme ! Kadın................
Gitme...
Kadın !..
Gitme...
Git...
Git...
Gi...
...

Mahmut Öztürk