gittin...


esrarkeş bi sensizlik bıraktın bana...
çırılçıplak kaldı bu sevda sol yanımda...
dilim kelimelere küser oldu gittin diye...
kanatmaya bile kıyamadığım bi sewda şimdi bendeki
ben kara kışlarda bile güneş bildim seni...
ne sevmekten bıktım,
ne beklemekten yoruldum
bi çocuk gibi avuntulara bıraktım kendimi...

utandım...
ellerimden utandım seni yazamadığında...
gözlerimden utandım el içinde sana yaş akıtışında...

ne gönüller değmiş gönlüme oysa
ve ben...
uğruma ölecekler karşısında
yanımda yoksun diye sen
uğrunda ölmüşlüğümden utandım

incindim kırıldım...
meçhul dedikleri bi yolda kendimi sevdana adadım...
ama gelmedin...
dönmedin sevgili...
onu seviyorum derken dostlarıma
yokluğundan utandım...

bile bile düştüm kurduğun tuzaklara,
yoksun diye
elimden tutupta çıkarandan utandım...


tozpembe bi hayaldi işte bendeki sen
o hayali yıktınya;
ben tozunda boğulurken pembesinden utandım hayallerimin...


her gecenin sabahına bağladığım umudumken sen,
umudumu çaldın diye
ben yarımlarımdan utandım sewdiğim...

sen gittin...
senden utandım...
seni sevmişliğimden utandım...
ve en çokta,
boğulupta günahlarda sen uğruna
terkettiğim secdeden utandım...

başımı yere eğdin...
ben aşkta seni seçtiğim için;
ve onu hasta ettiğim için
çok utandım kalbime karşı...


özürdilerim yar...
o sen olmamalıydın...

^cENNET kUŞU^