Yükseklerden uçma derler kâinatı iyi oku
İşareti doğru anla rengârenk ve bin bir koku
Çıktın mâdem ki bir yola karıncaya değmeyesin
Bir çiçeği incitmeyip tek bir dalı eğmeyesin


Güneş günü aydınlatır yüreğini aşk ısıtsın
Kem nazara gelmez yüzün dimağını us ışıtsın
Gurur ile yere basma alçaklarda olsun özün
Hor bakmasın bir garîbe tevâzuyla dolsun gözün


Âmâ kalan yanlarına o Rahmân’ın sür izini
Korkma dokun bir yaraya onda bul Hak’ın gizini
Ne beyhûde bir söz söyle ne de dizin yerde dövün
Varsa duân avucunda iki cihân ile övün


Bırak derdi gamı dünde gel yakîne ermek için
Uzak değilken son durak bu kadar yol söyle niçin
Yeter ki dur bu kapıda ardın sıra açılacak
Lâkin özün sağlam tut ki ayın şavkı saçılacak


En zoruysa istikrardır sakın bıkma dur bu yerde
Sen bir adım yaklaştıkça bin kez kalkar gözde perde
Visâl olsun son durağın inme vakit bitmedikçe
Solundaki o yumrudan son nefesin gitmedikçe


İnanma sen masallara Anka diye bir kuş yoktur
Sana öykü uyduranın Kaf dağına karnı toktur
Tanır isen aşk rengini her hâresi tam revâdır
Sen içtikçe çoğalacak her zerresi bir devâdır


Liyâkatin her dem olsun boşa kürek çekmeyesin
Gönül bağı irem olur yeter ki zûl ekmeyesin
Gel gir bu kapıdan içre diğer gâmın dışta kalsın
İnsanız aşk bundan ötre bir elin hep kalbe dalsın