Daha dün ellerim ayakuçlarıma değ(e)mezken
Seni sevdim.
Ve sen çoğu kez gittin!
Sonra ayrılık oldun parmak uçlarıma.

Gökyüzünde ağlarken martılar
Dilaltı sensizliğimde ölürüm usul, usul.
Kimseler uğramaz kıyılarıma.
Bilmelisin ki;
Sen gittiğinden beri kimseyi sevmedim.
Hayalin dışında.

Elleri yorgun bir şehrin avucunda üşürüm şimdi.
Yağmurlar yağmaz gayrı saçlarıma.
Artık güpegündüz ıslanamam.
Gözlerinin çatısında sallanır çıplak bedenim.
Ki ne zamandır kekemedir ruhumun kefensiz yanı.

Kırık bir merdivenden düşerken aklım
Ruhumun duvarlarına takılı kalır ürkek yanım.
Öyle sahipsiz.
Öylesine çaresiz.

Anladım sonu yok bu ayrılığın.
N’olur
Gidişinin ötelerine intihar et beni.
Anladım ki sensiz olmak
Ölüme boyun eğmekmiş.

Ki;
Kaç kez ölür ki bir insan?
Azrail’in tırnaklarında uyurken?
(—Ben öldüm çok kere.)

Sen gittin ya
Yağmuru olmayan ülkelerde üşümeye mecburum şimdi.
Eyy benim gidişi gelişi kadar güzel sevdiğim
Tanrı uzaktan bakarken
Son defa yıka beni ç ı r ı l ç ı p l a k.