Gittiğin günden beri gözyaşlarım bir nehir
Bu mecnun mutluluğu nasıl tatsın insafsız
Her günüm bir işkence aldığım nefes zehir
Gençliğimi yok ettin adın batsın insafsız

Seninle bölüşmüştüm ekmeğimi suyumu
Çıkmak artık ne mümkün derin kazdın kuyumu
Çılgına çevirip de o mülayim huyumu
Tahammülü tükettin adın batsın insafsız

Devrilmez bir çınardım köklerimden söküldüm
Hazana teslim olmuş gazel gibi döküldüm
Yokluğunun altında büklüm büklüm büküldüm
Kaderimden çok ettin adın batsın insafsız

Bendim onca kahrını her dem sabırla çeken
Elbet fırtına biçer yüreğe rüzgâr eken
En sonunda sen benim suskun dilimi diken
Sözlerimi ok ettin adın batsın insafsız

Yaşamaya küstürdün gençliğimi soldurup
Yazımı kış eyledin aşka çile doldurup
Sebepsiz gidişinle saçlarımı yoldurup
Sakalımı ak ettin adın batsın insafsız

Bilmiyorum bu aşkta neydi benim günahım
Gecemi öksüz koydun yetim kaldı sabahım
Ölsem de bitmeyecek sana olan bu ahım
Bedduamı hak ettin adın batsın insafsız

Gönlüm deprem sonrası acı sardı her yanı
Beynimden atamadım terk ettiğin o anı
İşte boynuma taktım son hediyen urganı
Bu canıma tak ettin adın batsın insafsız

Mutlu Aydurmuş