son gecede düşen yağmur...........



kadının ezberindeki acı çalıyor gecenin kapısını
sisli siyahlar içinde dövülürken aşk
bir anda sözcüklerin bulutlarından yağıyor şiir
arkasına sakladığı geçmişten birikenleri
çatı katındaki ağır küflü anılara saklıyor kadın
boğuk kelimelere takılı kalmış yüreği
bir anlık gözyaşıyla ağrıyor aklının çürümüş güllerinde
son bir liman çığlığı çarpıyor kulaklarının uzağına
son bir ağaç budanıyor aklının arka bahçesinde
yorgun çocuklar gibi dökülüyor saçlarından acı
ve kadın içinden geçen vapurlara büküyor boynunu..............



duvara yapışmış reçine/de
sarımtırak bir hayali seviyor gözleri
bir çocuğun düşünden sardığı sevinçleri
toplayarak reçinenin yapış yapış yüzüne serpiyor
kırılgan tebessümünden havalanan unutulmuşluk
hiçbir fotoğrafa düşmeden uzaklaşıyor bilmediklerine
kadın bir kelebeğin ömründen açıyor pencerenin camını
ve bir günlük hayalin en içli yerinde ağlıyor uzun bir havanın ellerinde......


şarkılar var plakların tozlanmış göğsünde
bağlaçlar kuran bestelerde ayrılık ırmakları
virgüllerde doğaçlama sevdalar barınıyor kadının baktığı yerde
elinin avucuna dolan rehindeki umutları
sımsıkı bilinciyle kavranmış
beklediği birinin geleceği güne saklanıyor
ağır toprak kokusunu çekerek asılsız ihbarlar içindeki hasretine
birden irkiliyor göz ucuna düşen rengarenk mevsimden
doğrularak yağmura dualar ediyor
yüzünde koşan çocuklar
bir pervanenin etrafındaki lunaparkta kuruyorlar hayalleri
aslında büyüyor ruhunda bir hayat
ama o bunu görmüyor
kadın daha ay büyümeden
ve gece kendinden geçmeden
gökyüzünün koynuna uzanarak
yıldızları örterek anılarına
yeniden doğacağı güne yumuyor umutlarını................


kadının sesinden acılara giden bir yol aralanıyor yalnızlığa.............