ne çok özlemler büyümüştür uzun masalların gecelerinde........



ahşap kapının
yağmur sonrası ıslaklığından başlıyor bahar
duvara yaslanmış yalnızlığın habercisi kelebek
daha yeni doğduğu günün sabahında çırpıyor bulutların renkli zulasını ....


şimdi anlatabilsem
hayata vurgun zerdali aşkların uzak mevsimlerini
eli cebinde kışlar birikir sayfaların beyaz sesinde
ağlamayla gülme arası bir yolcu gelir bir ihtimal yorgun geçmişten
bırakıldı belkide yazılması gereken tüm mektuplar yarı puslu asfalt siyahında
kocaman aşklar vuruldu
sevdaya esir şehirler düştü cephe cephe
ay büyürken trenin hızlıca geçtiği bir gece vakti
sularda kayboldu yemyeşil bir düş
çocuklar vardı
rayların yakamozun/da çiçeklerle anne büyüten
süt liman baygın birer serüven kaldı bizden sonraki vurgun yemiş gökyüzüne
acı çok eski bir masal hep bir ağızdan anlatılan
ve susturulmuş anılar ağrıyor hala ömrünün son harfinde bir ihtiyarın.........


duyabildiğim
ve anımsadığım seslere bırakıyorum hayallerin akşamını
buradan bir gece geçer ardına sabahın gözlerini saklayan
ağır rutubet kokusunda bir fotoğraf alır aklımı
pencereden bakarken ayrılıkların cehennemine
fotoğraf/dan bir bir sessizce kar damlar
damlarında kış uykusu dolaşan rüyalar gelir kirpiklerimin sevgilisine
üzerine ağır karanlık çöken dilenciler toplanır caddelerin heybesinde
birden olasılıklar dolaşmaya başlar imkansızlıklar şehrinin limanında
kaybolan yitik hayallerin sancıları vurur dalgakıran hüzünlere
koşar adım soğuk bir rüzgar doğar
deniz fenerinin bir yanıp bir sönen rahminden
küçücük yansımalara dolan takalardan yayılır gizli bir üşüme
karşı kıyı her zamanki suskunluğunda ağlar parça parça hayatların acısında
sonra
koyu bir sarhoşluk barınmaya başlar balıkçıların çatlak ruhlarında
ay bir kadın gibi çırılçıplak nefsini doyurur denizin
artık uykuyla ölüm arası bir tiyatrodur yaşanan zaman
yelkovan akrep ve ışık hızı aşklar, figürandır oyunun ulu orta senaryosunda........


acıyorum belkide
içimin en dramatik filminde bir başrol yüreğim
kanamış tüm yeminler/im ağrıyor tövbeler/imin eşiğinde
sokağın aksanına attığım adımlarım bir başka lisanda yürüyor
başımda bin/bir yolculuktan geriye kalan ulaşılmamış/lık
ve geriye her dönüşüm kaybettiğim bir vaktin parçası bana kalan
acıyorum belkide
kırık dökük bir bankın üzerine yatan kanamalı bir hastalık gibiyim
yaprakların kurumuş şiirlerinden bir avuç koparıyorum
havası puslu şehirden
gözlerim kapanıyor unuttuğum bir uykunun unutkanlığında
eli titreyerek saçlarıma dokunuyor annemin
gülümsediğim kadar ağladığımın farkında ruhum
az ötede
sokak lambasının gölgesine saklamış buluyorum çocukluğumu
ellerimle yüzüme kapanıyor gece
sualler boşalıyor evlerin perdesi çekik yerinden
ve geri geri gitmeye başlıyor evren
sıkı bir yağmur kusuyor bulutlar
sonrasında upuzun bir cümleyle vuruyor gecenin yarısı.....................


anladığım
ılık bir düşün sevgilisinde olmak vardı şimdi
dümdüz bir zamanın sınırı kırılmış bir aşkında
dudak arasında ısınmak iki kişilik kış soğuğunda
vakit buğulu bir pencerenin üzerine çizilme vakti
şiirler gelip geçerken uzak mavilerin gözlerinden
sevdanın dört duvarlı yalnızlığında sarılmak sıcak bir tene
koynumda dağ çiçeklerinin eflatunu
bağışla beni acıların kraliçesi
artık umudun bir düşünden tutunma vaktidir..................


kestaneler kışı anımsatır ve masalda kestaneden bir düş uyanır......