Marmara’dan boğaz’a bakan
öteki yakadan
hep beklenen ama
ummadık bir zamanda gelen
canımla başlayan bir ses
oldu bedenime nefes
Mahmut Hüdai Hz.lerinden esen
Kızkulesi’nden Kadıköy’den yansıyan

sadece kendimin bildiği
yüreğimde sakladığım sırrımsın
yüzünü görmediğim
hayallerimde yaşattığım
biricik ceydam dediğim
tek gerçeğimsin

alışmışken gözlerim karanlığa
seninle kavuştum aydınlığa
günüme şükür yarınıma duamsın

her ne yaşamışsan yaşa
açıktır gönül kapım sana
sendedir anahtarı olmasın tereddütün
bir hayale değil
gerçeğin ta kendisine aşığım
bilirsin ki
ben seni çok sevdim
tüm hücrelerimle

sağlığımda ve hastalığımda
hep kal yanımda canımda
unut seni bende kal yüreğimde
anlıyorsun değil mi ceyda

kimbilir belki de bu son konuşmamız
gücüm yetmez dönemezsem sana
bakıver bahçeye göreceksin gül/ler şen
anlatacaktır beni sana

ağlama sus artık yüreğim
geçecek bu günler
dinecek sancıların
bulutlarda ki evimizden bakacağız yer yüzüne
yağmur olup düşeceğiz derin mavilere
ve utanmayacak deniz öpüşmelerimizden...



Aydın
Istanbul
13 KASIM 2013