/korku, karanlık tarafa dönen yoldur
çıkıp koyulmazsan
ecel o yolda seni bulur/





çıkamadım kara gölgemin arkasından
yüreğimdeki kış
öyle uzun sürdü ki
hayâl bile edemedim yazın geleceğini



sabah kapılarını kapardı yüzüme
çıkamazdım geceden
kanatlarım albatros/unkiler kadardı



küçük/ tü mut hisselerine razıydım hep
küçük saksılara sıkışmış çiçekler gibi
kesif karanlıkta kalmış, küçük pencere tutsağı ben
ki, büyük büyük değildi benliğimde yatanlar



yine hızla akıyor zaman
silgideki tebeşir tozunun zerresi
elimde kalan


açılamayan kalın bir sistir yaşamak
hayatın yokuşunu tırmanırken
arkasını göremediğimiz düzlük


yaz biter güz gelir
geceden güne / günden geceye geçer zaman
yaşadıkça acıları da tadar insan
mümkün değildir yazı /yı /lanı tekrar yazdırmak



ân olur
yüreğindeki acının sarsıntısını
bir sen hissedersin
pencerene dayak/ ken karanlığın eli
günün eteğine ulaşamazsın



hâlâ küçük düş/ üm/ ü biliyorum paslı bir bileyle
ateşi yakıyor ellerimi
sessiz soluğumla, ben büyüyorum gitgide
belki de, hayatın öte tarafına yakınım şimdi/ lerde
bilmiyorum nedir elimde kalan!



üzerimizdeki gök koyulaşınca
aklımızın yangınını ateşler
gelip gelmeyeceğini bilmediğimiz fırtına



zaman yine gece
uykularım delik deşik
biz düş/ ümle düşe / oturuyoruz diz dize
dilim mağlup
hüzünle çoşup taşan sus/ kunluk galip…



bir bozkırda mahsurluğum sürerken
yaşam ile paydası bir soluk
çocukluğumun odasında oturmakta



yaşam kaç hece
ölüm kaç hecedir ağırlığınca
tartılabilmesi mümkün olsa…



Hâdiye Kaptan