hayatı keşfedemeyecek kadar korkak olur bazen insan......



durma derken ayrık heceler arasında
bakışına kilitleyerek bulutları
sağanak mırıldanmalar basıyorsun kelimelerin yarasına
boşuna sabah olmuyor gün dönüyor karanlık çalıyor hayatı
sevgili korkular bağıra çağıra siliyor insanların anılarını
durma çekil sarı sıcak büyümenin gözlerinden
arkana sakladığın soluma herkesin hakkı
doğrularımı yenecek gücün yok
sakın yaşamı kundaklar/ım diye özenme hitler var/i siyahlığa
kapımın önü gül reçeli doğuran analarla dolu
yüreğime sevdayı yedirmek en kaçınılmaz hakkım
başına buyruk hükümdar ağzınla sorgulama düşlerimi
sakın çocuklarıma uğratma esaret tellalı para tapınmalarını......

soğuk gözlerinle dinle beni
acım tek mirasım sevdiğime
bende onurda var hürriyette
korkunun ecelini teğet geçen bir devrim sabahından bakıyorum hayata
korkuluklar tek engel yaşamı sıkı sıkı çocuklara taşımaya
ama kavgamın içinde militan bir kadın bebek kokulu şiirlerim var
elinde tuttuğun kırmızı tarih beni kuşkularla örecek zannetme
başımın Dicle/sinden doğuyla batının sevdası akar
Hiroşima giyinen küçük kız açılır beynimin yelkenli sabahından
pankart pankart renkli ağıtlar göçer her firari konuşmalarımda
buruk bakıyorsam bazen dünyaya
bu insan oluşumun yansımasıdır
ve yarın geç gelecekse bile
sabrımın gerilla yalnızlığında beklerim çocukların mavili acılarını......

biriktirdiğim bir gece dolusu yıldızım
kirletilmiş ruhları yıkayacak kadar çok emeğim var
sen dinsel ayinlerde tanrıyı bile şaşkınlıklara düşürürken
ben tüm dinlerin ezberinde/ki insanlığı bağışlıyorum yaşama
hangi bulutla ağlar senin itaatçi korkuların
halbuki benim atom bombasından geriye kalan ölü bulutlar/ım var
saati kuramayacak kadar zamandan yalnız
arkasına bakamayacak kadar korkaksın........


ve bağışla beni özgürlüğünden sürgün insan.............