6
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
848
Okunma
hüznün resmini çizdim geceye
sen yokken
asılı kaldı damlalar gözbebeklerimde
kaldırım taşları utanır oldu halimden
küstüm bütün renklere
kentler devi İstanbul
küçüldü gözlerimde
sen yokken
sığamaz oldum sokaklarına caddelerine
küçük bir taşra kasabası oldu ellerimde
tepemden boşalan yağmur
ıslatmadı beni
saçlarıma düşen kar
üşütmedi bile
sen görmeden
anlamı kalmadı geçen yılların
ve kaybolan yolların
sen yokken içlerinde
yetim bir çocuk oldular
fakirhanemin penceresinde
sen yokken
bende yaşamadım biliyor musun
merhaba diyemedim doğan güneşe
el sallayamadım yıldızlara uzaktan
mehtaba seslenemedim
kalemim darıldı parmaklarıma
şiirlerim isyan etti defterlere
mahşeri bir yalnızlık çöktü yüreğime
sen yokken
bende eridim
resmim kayboldu gölgende
Cevap Yaz