Yorgunum diyorum
Ömür boyu hüzünlerin hasadını yapmaktan harmanda
Ve bir ömür trajik hikâyeler taşımaktan yanı başımda, yorgunum
Susturun gönül kuşlarımı
Susturun diyorum, matem şarkıları söyleyip durmasınlar karşımda

Fani bir ömrün zilleri çalıyor, bak
Çoktan terk etmiş kervanlar obayı
Doldurup durmasın karanfiller kadehime gözyaşlarını
Şimdi gönlümde fecir zamanı

“İki elim kanda olsa gelirim” derdin” ya, “çağırırsan”
Kanlar içindeyim işte gel, boğulmak üzereyim
Şimdi dostluğunu göstermenin zamanı
Yoksa bu hafakanlar boğacak beni
Boğacak bütün ümitlerimi, gel

Gönül mabedime bıraktığın yıldızlar
O şehrayin gecelerde
Birer birer sönüyorlar şimdi bak
Sönüyor ihtişamı en muhteşem günlerin
Bedevi ruhum kayboluyor karanlıklarda
Ruhumu aydınlatmıyor artık gözlerin



Her fal vakti ellerimle oynaştığım çiçekler
Bir bir eriyor yayla yollarında
Eriyor en masum düşüncelerim
Beni sana bağlayan ne varsa yıkılıyor saltanatımda
Kararıyor sonbahar gecelerim


Mahsun çocukluğum düşüyor aklıma, sonra
Tekerlerine takılıp kaldığım eski faytonlar düşüyor
Sislerinde kaybolduğum yaylalar
Damlarında sahipsiz gençliğim düşüyor

Kadehime doldurup durma artık geçmişi
Doldurup durma kederleri ne olur ey yar
Bu hazan sofrasında gönlüm perişan
Doldurdukça kadehim üşüyor