Hastalığım sonradan,
Yalnızlığım doğuştan.
Hasretin çığlık doruğunda
Çığ olan sevdam.
Boynu bükük resimler
Anlatır sensizliğimi
Anladığın kadar duyabilirsin beni
Papatyalar suskun şimdi
Geceler ikindi
Zamansız görülen düş
Gerçeklere yenildi.

Sen susarsın ben susmadan
Konuşmaya diyet ödeyen sevgimiz
Sanki Azraili olur yüreğimin
Sen göremezsin içimdekini
Giderken arkana bakmadın ki
Gül koklayan yutkunur,
Yanıyorsa gül ellerinde
Seven hisseder ayrılığı dil ile söylenmeden
Önce gözlere yansır kalbe dair herşey
Nefret mi, sevgimi anlarsın sevilmediğini
Gönlün isyanlarda olsa da dinecektir öfken
Alışırsın zamanla
Seven affeder sonuçta
Terk edilmek ne kadar koysa da erkeklik gururuna
Küskün şiirler nasıl yazılır
Böyle zamanlarda anlaşılır
Güneşte nasıl donarmış insan
Ayrılık demlenir gecenin ıssız yalnızlığında
Ay’ın suskunluğunda
Bir devre damgasını vuran
Şiirler okursun mum ışığında
Eski aşklara fatihalar gönderirsin
Vakit teheccüd namazına uygunsa
Ölü doğan sevdalara inat
Bu benim türküm, yine çalıyor radyoda;
‘’Bahçelerde mor meni
Verem ettin sen beni
Nasıl verem olmayım
Eller sarıyor seni’’
Bu şiir artık bitmeli
Benim bittiğim gibi
Okursun belki
Sana yazılmış bu şiirim,
Unutma gülüm:
‘’AŞK İNTİHAR EDER, DERİN YALNIZLIKLARDA!’’

25.08.2005

Hüseyin Özbay