Yenilmek kadar zor birsey daha varsa/
O da yenilgiyi kabullenmekti...

(hele birde yenildiğin hayatsa)

Çocukken,
O kocaman gökyüzünü ciğerime doldurabiliyordum
Oysa şimdi aldığım nefes çok geliyor ciğerlerime
Çocukken pembe görüyordum etrafımı,
Ve hiç korkmuyordum saklambaç oynamaktan...
Şimdi ise,
Şimdi çok farklı her şey,gözlüklerim düştü gözlerimden
Ve her yer öylesine karanlık,siyah ki çıkamıyorum saklandığım yerden...

Geçmişe bakmaktan yoruldum artık
Tutuldu sevinçlerim ve tutuklu bütün umutlarım
Hadi geçim kendimi de
Gülen bir kaç yüz arıyorum hayatımda
Ve hayallere sarılmaktan yorgun düştü kollarım
Sanırım artık gerçekle-hayali ayıramıyorum birbirinden
Ama kızgınım da beni mutluluktan ayıran hayata...

Korkuyorum yaşamdan,
Çocukken ki gecemin öcüleri gibi şimdilerde nefes almak

Korkmak aşılabilir bir engel sanıyordum hep/
Oysa şimdi anladım ki engel değil duvarlar varmış önümde...

(ve ben korkularımla yüzleştiğimde değil,
Payıma düşen hayatla mücadeleye karar verdiğimde gördüm
Korkularımın büyüklüğünü)

...