Alemdeydim, el alemdim.

Ruhlar alemindeydim bir “söz” verdim
Ödünç bir hayat aldım, düştüm zamana
Ağladım, büyüdüm, yürüdüm..
Dokundu bir arzu, uykuya daldım;
Aklım donuk, gözüm kapalı, dilim lal oldu

Sisliydi gökyüzü pusluydu gözlerim
Sonra melek geldi uyandım;

Hicran mevsimiydi, yaralıydım
Acılarım hayatımın kara delikleriydi
Hangisine düşsem kayboluyordum
Tekrara düşüp, defalarca acıyordum..

Geldin; yama sandım acılarıma sardım
Acı/yanların daha çoktu, daha çok yandım..

Sen duman ben külken dokundu nuh’un tufanı
Gökyüzünde sen, toprakta ben; kaybolduk..

Umdum bekledim, fazlalıklarımdı verdiklerim
Beklerken yağmur yağdı, kül rengiydi damla
Islandım; filizlendi başka hayat “dikenli bir gül” aldım;
Güldüm; bir elin soğukluğunda solmayı bekledim.

//Yüreğimin orta yerini nişan almış,
Gökyüzüne sürülmüş bed/dualar.
Siper olmuş anamdan aldığım dua,
Düşünce yere, yerde kalmaz bu ah; bed/dualar//

Her neyse; yaşamadan bilinebilir mi…

Yürümeden nasıl gidilir hayatın sonuna
Tutmadan kalırmı elde, artakalan mazi…
Bakmadan görebilir mi göz, parlayan hayatı
Duymadan kim anlayabilir bir yüreğin sesini

Anamdır hep ağlayan/geri kalan hep yalan..

aklın uçtuğu yerde kadir olan,
kor bir alev yandıkça dibe çöken
elden ele, gözden yere, yerden yola düşen
dün, bugün ve yarın değimli !

sonraya daha sonraya bırakılmış yorgun umutlar
yokluğun karanlığında kaybolurken ruh
acının tortusu kalır an’a ;acırsın..
perde perde iner; hüsran,
hicran
ve düş.
Kanar can çekişirsin.

Şimdi ölürsem;… şimdi ölürsem eğer……

Bir panik başladı, nasıl hızlandı birden zaman
Adem geçti biraz önce buradan, elma vardı elinde..
bir zamanlar çocukmuşum, kavak yelleri esermiş..
bitmez dediğim zamanlarda yer içer gezermişim..

ne çok yarım kalmış ve ne çokmuş eksik olan
şimdi; şimdi ölürsem eğer……

‎… ve birden bire hüzün asılır yüzüne.
Hiç değişmeyecek sanılan değişir, biter, gider...
Hayat kalır ortada, bitmeden yitmeden giden...

İki damla gözyaşı bıraktım rüzgara,
düşmeden toprağa bulut oldu umutlar,
deli bir rüzgardı esen, o esti ben üşüdüm....
yağmur yağdı….

‘zor olan ölmek değil sevmekmiş,
her şey için zaman "an" kadar az
ve sonrası gözyaşı kadar çokmuş’

Ne kadar güçlüyse öfkem
o kadar çok uzaklaşıyor öteki
ve büyütüyor saklandığı yerde kimliksiz gölgeyi...

Dünki umudun bugünki pişmanlığında
ana musallat olmuş nefsin yarına gidişi;
ömrümüzde birikmiş böylece keşke ve iyiki...
Eğer şimdi olsaydı o an: pişmanlık; …
şimdi kurtuluşmu yarına aklımın estiği !

yabancılaşmış gözlerimiz, ruhumuzun sıcaklığına dalıverir
ve sus gelir öylece kalırız
kimbilir ‘umut’ işte belki vuslat bizim olur..
kim bilir,bilinmez elbet…


ayrı yollarda yürümüşüz..
ayrı yerlerde büyümüşüz
farklı rüzgarlar taramış saçlarımızı
kolay kazanıp, zor yaşamışız
kolay yaşayıp hiç kazanamamışız
uzak kalıp yakın hissetmişiz
yinede aynı güneş doğmuş üstümüze
aynı gün batımında kırmızı gözümüzde yanmış
gözlerimizde kalmış tanıdık bir kızıl,
bir çiçek yangını, kelebek salgını..
bir orman uğultusu;
koyu yeşilde koşan bir kaplumbağa !
rüzgarı okşayan kelebeğin kanatları..
bakınca tanımışız "tanışmışız"
bir "es" girmiş araya;
özne için bir yüklem yüreğimin sesi.
zaman aralığında esneyen fiil
susmuş hicranın cümlesinde

gözlerimizde tüm ihanetleri aklamışız; ağlamışız..
yalnız kaldığımız karanlık yolculuklarda
korku iz bırakmış kalbimize "güvensizleşmişiz"
silmişiz hatırayı, gömmüşüz en sevdiğimizi toprağa.

İki vaktin arasındaydı, her şey
Har şey, hayatın tamamıydı;

Doğumla ölüm arasıydı hayat
Dünle bugün arasıydı hatıra
Şimdiyle yarın arasında umut
Ve bir nefes aralığındaydı son…

ve sen ya da ben, biz hepimiz
sığınmışken tüm kaoslardan varoluşunun gayesine,
yine bir dal; daldan bir elma uzanır.
Almasan aklın kalır, alsan için yanar..

ve sen ya da ben, biz hepimiz ,
yalnızlığa asil kılıflar geçirip,
için için tükenişin kucağında serzenişe düşerken
iyimiyiz …

B.SUBAŞI Eylül 2013