geçmişe esaret yaşar
sökülmüş üçgen duygularda
iç açılarında hüzün ölüme ramak kalmış
güzergahını teselliden alan
katır üstünde saklayan
efkara bırakan
yalnız kalan mısranın
etrafı çitlenmiş heba ile
tek taraflı cenderenin
tenindeki gerçek öldürürken gizlerini

korkan özgürlüğümüze haykırdık
mavi düşler yeşertirken
alıngan darlıkta
ki dardır çokluğun feraseti
bozulur düş sayfalarına

göğsündeki cereyan
aynı’ydık der gibiydi özünde

ki özün mısrayı hatuna benzetti iyice

imgeyi evirmektir
değdirmektir birde sevgilim şiir dediğin

imge arayışıdır haykırırcasına

seçilmiş yanımla dökülüyorum
kırıntılarını neden istersin?

gölge gibi çökünce hüsran
taklit eder
selamdan önce düşen kelamları

de ki gözlerinin aynasında
ihmalsiz sevdim göz bebeğinde saklanan çocuğu
gölge gibi çökünce hüsran
taklit eder Havayı
habını kullanmayan

yarın örtüdür
günde kalan sönmüş kuruntu
kötülüklerin sebebi
bundandır
ölen diriltmez yarınını
sudan hücreler teslim alır zehr_i deryayı
gömleğin yakasına yapışan terdir
teni boğuk sayan yatalak
belli eder tanrı’sını
rüzgarında tomurcuk yükseltiyor
bir basamak iner boşluğuna
ki her boşluk yüzsüzdür
yüzü düşene dost görünen
künyesi motive omurgasında kalır
her soluğu
huzuru saklar sorgularında
bu yüzden herkesleşiyor râ’nın torunları

gezgin imgeler..