mutlu olanların sesinden ve alkış tutanlardan
ve şairler kucak kucak ateş taşırdı Mustafa abi kendi iç yangınlarından
hani hüznü temiz adamlar yeni çekilmişti darağacına
hani adalet kalabalığın değil vicdanın sesiydi ya bir zaman...
işte bir zamandan geride kalandı aydınlık
önümüzde çetin bir sonbahar
hanidir göğsümüzden son güneşler damlıyor toprağa
hanidir "hasmını bil" diyorum, "dik dur Mustafa abi..."
daha çok var çünkü ilkbahara

gün gelir bulur bizi suya yazılan adlarımız
dünya küçük Mustafa abi, kaybolmayız
elbet bu rüzgara da katlanırız...

yaşamak bir mağlubiyet şiiri gibidir Mustafa abi
kaybetmenin çekingen sesinden alır kafiyesini

yeni çocuklar çıkar yaşamaya aydınlık sokaklardan
yeni çocuklar bulur kuytularda silinmiş ayak izlerimizi
durmaz dünya şüphesiz , döner tabiatı nispetince
açılır yaraları güneş ülkesinin,
kabuk bağlar ardından upuzun bir gece

durmayız elbet,
henüz ölmemiş adamların göğsüne ekeriz bembeyaz çiçekleri
durmayız elbet,
henüz ölmemiş kadınların göğsünden biçeriz rengarenk ümitleri
uçsuz mevzilerden kopup gelir süvariler düşman üstüne
zafere değilse de, hücum ederler arzın kadim keşmekeşine
yelesi dalga dalga yiğit mi yiğit atlar üstünde