Bu şiiri yazarken sana anlatamadığım ruh hali/ yetimi
dile getirmek istiyorum anne.



Hayattın bir bilmece olduğunu,
Ve bu bilmecenin içinde elbette
her insan gibi iradem ile
yaşamak istediğimi belirtmek istiyorum.



fakat bu irademe rağmen
beni her gün sarıp sarmalayan,
ve bütün uzuvlarım da hissettiğim
psikolojik bir baskının nöbetleri ile karşı karşıyayım.



Ve öyle ki bu baskı beni
bir kaldırımdan diğer kaldırama koşturan
bir caddeden diğer bir caddeye
ivedi adımlarla yürüten
yürürken şaşkın gözlerle gelen geçene bakan
bakınca da her gözün içinde umut arayan
umut ararken birden bire umutsuzluğa düşen,
ve düşünce de sanki kanatları kırılan
umutsuz bir adamın yaşama hırsıyla
kendi kendini her an
motive etmeye çalışan
endişeli bir yaşamın
nöbetleri ile sarsılıyorum anne.




ve bu nöbetlerle yaşamanın
çok zor olduğunu biliyorum anne.
Yine de direniyorum uzuvlarım da hissettiğim
bütün psikolojik baskılara,
bazen düşsem de kendimi toparlıyorum,
yıkılmak ve yılmak istemiyorum anne..
fakat buna daha ne kadar
dayanacağım bilmiyorum anne.




bu yüzden her an ölmekten korkuyorum anne
bu hissiyat bazen öyle bir kendini var ediyor ki içimde
o an sanki yüreğim boşalıyor
tel tel dökülüyorum
dökülürken sırılsıklam oluyorum anne.
sırılsıklam oluyorum...




Kırşehir/ağustos 2013