Duvarlar örüyoruz aramıza
Kulakları sağır edene dek
Sürecek sessizliğimiz
Dillerimiz kemik kemik
En çok korkanlar alkışlayacak
Aminleri
En çok görünen yüzler aynalarda
Coşkun damarlar edineli
Savaşlara gebe yüreklerimiz
Seslerimiz
Yüreklere duvar şimdi


Ve savaş ıslıkları
Kuşanıyor ağızlarımız
Umudumuz parmaklarımız kadar sayılı
Eksiliyor fakat her patlama sonrası
Ayak parmaklarımız



Uykularımı ağaç dikmeye gönderdim
Şehir üzerimize kaldırılan enkaz
Salyangoz ulumaları bulaştırıyor rüzgar
Omuzlarımız kırılgan kemik torbaları
Bizler
Ağaçlar susuz büyümesin diye
Ağlıyoruz durmadan toprağa




Çıldırmış kelimelerimiz
Her sokak başını kemiriyor
Moderninsan yalnızlığımız
Gittikçe kalabalıklaşıyor




Ayaklarımız çıplak
Başlarımızda tüylü toka aldatmacaları
Asfalt bulaşığı topuklarımız
Toprağa yaslı




"Bir avuç toprak!"
"Bir avuç toprak!"
Dilenciler yeni yalvarışlar icat ediyorlar
Zenginlerin yüzlerinde
"Bir avuç toprak!" isteği
Çimento torbalarından dökülen
Altınlarla susturuluyor şimdi




Kendi etimizi kemiriyor dişlerimiz
Etlerimiz ulaşılmaz lezzet rayihası


Sesler büyüyor içimde
Kalabalık konuşmalar ertesi
Cümle artığı kelimeler
Nefes almak yetmiyor
"Yaşıyorum" demeye


Göz kapaklarım
Rüyalarıma açılıyor şimdi



Foto: Ö.E.Yücebaş