Önce vapurlar bulandırdı denizi
Önce martılar göründü fotoğraflarında şehrin
Önce dokundu bir adamın omuzlarına omuzlarım
Önce yalnızlık çok yakışıyordu şehre
Sonra rüzgar
Sahi bize ne oldu?



Çaylarımız üç şekerli
Demli mi demli çaylarımız
Vapur süpürüyor kalabalığı limandan aşağı
İskele çekiliyor ayaklarımızın altından
Tükenmez hasretler ilikleniyor iliklerimize



Loş sokaklarında Kadıköy’ün
Sokak lambaları ve köpekler şahit
Tüm aldanışlarımıza
Ve ayaz bulaşığı ellerimiz
Sokuluyoruz kimsesiz yalnızlığa



Çiğlenmiş hep göz kürelerimiz
Anasız babasızlığımız
Ayakkabılarımızdan taşan ırmak
Sesimiz ayyuka fısıltılarda
Kendimizi tanımıyor yabancılığımız



Gösterişsiz cep aynalarında
Rimelleri akmış gözlerimizde hüzün
Kırılgan beklemeler sağılttığımız
Makyaj çantalarımızda ıslak mendiller



Şehir
Konuksever esvaplara bürünmüş henüz
Uyanıklığa alışmamış gözlerinin mahmurluğu
Akşamdan kalma
Kelimeler dilinde
Tanıdık değil hiçbir hecesi


Oryantalist isyan türküleri
Caddelerinde şehrin
Güftesi bildik şairlerin dillerine pelesenk



Seviyoruz oysa çok
Aşkımız gürül gürül damarlarımızda
Aldırmıyorsun sen çocukluğumuza
Ardımızdan fısıltılar
Ardımızdan alaylı göz kırpışlar



Seviyoruz daha çok
Kaçırdığımız güneşleri devşiriyoruz
Yeni kavuştuğumuz şehrin
Çatı katlarında
Birbirimizin yüzünden


-Oysa
Bütün sermayemi tüketerek
Sana verdiklerime rağmen
Kesişmeyecek yollarımız
Seninle/Kadıköy’le
Hiçbir zaman-



Yüzlerimiz başka şehirlerin
Güneşleriyle aydınlanıyor
Saçlarımız bambaşka dalgalanıyor birbirimizden
Kutsal yeminlerimiz birbirini boğazlayan



Güzel dilekler biriktirdim
Çocuktum
Cesaretim
Damarlarımdaki kandan çoktu
Akıyordum bir ummana doğru



Kadıköy
Kadıköy
Kadıköy
Yani sen
Yani umut
Yani göğsümde diken


Fotoğraf: Ömer Ergin Yücebaş